بررسی چهره معشوق در غزلیات حافظ و غزلیات سعدی

چهره معشوق از چندین منظر در ادبیات فارسی بررسی شده است. معشوق در ادب فارسی به صورتهای مختلف رخ می نماید. داشتن زیبایی- صعب الوصول بودن- جفاکاری و ... یکی از ویژگی های معشوق این است که به جلوه های گوناگون خود را بر عاشق عرضه می دارد و سعی می کند دل او را برباید و گاه عشق الهی به صورت عشق انسانی تجلی می کند. در شعر حافظ معشوق گاهی زمینی است، گاهی آسمانی و معنوی است و گاه هم زمینی وهم آسمانی. حسن معشوق در غزل سعدی گرایش جمالگرای شاعر را آشکار می سازد. آن چه بن مایه های غزلیات دو شاعر را تشکیل می دهد کم و بیش مشترک است ولی آنچه متفاوت به نظر می رسد دریچه نگاه دو شاعر است. یعنی زاویه دید دو شاعر را از موضوعی واحد متفاوت می سازد.