بررسی تاثیر مهارت آموزی ارتباطی مبتنی بر مدل کالگری_کمبریج بر مهارت ارتباطی در دانشجویان مامایی (1396:1397): کارآزمایی تصادفی شده ی کنترل دار، دوگروهی

مقدمه: مهارت ارتباطی به عنوان اولویت اصلی صفات حرفه ای تیم پزشکی می باشد و ارتباط بخش مهم و عنصر اساسی مراقبت های مامایی است. بسیاری از مطالعات مهارت ارتباطی ماماها و دانشجویان مامایی را ضعیف و متوسط ذکر می کنند. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر مهارت آموزی ارتباطی مبتنی بر مدل کالگری – کمبریج بر مهارت ارتباطی دانشجویان مامایی بوده است. روش کار: این مطالعه ی کارآزمایی تصادفی شدهی کنترلدار، دوگروهی، با طرح پیش آزمون–پس آزمون در سال 1397-1396 روی 30 دانشجوی مامایی کارشناسی پیوسته در حال تحصیل در دو سال آخر در دانشگاه علوم پزشکی گلستان شهر گرگان انجام شد. در ابتدای مطالعه مهارت ارتباطی در هر دوگروه کنترل و آزمون با استفاده از پرسشنامه مهارت ارتباطی کوئین دام سنجیده شد. دانشجویان گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. سپس برای دانشجویان مامایی گروه آزمون، 4 جلسه مهارت آموزی دو بار در هفته، 4 ساعته ( 16 ساعت) در دو گروه 7 و 8 نفر با استفاده از مدل مهارت های ارتباطی کالگری–کمبریج برگزار شد. مهارت ارتباطی دانشجویان گروه کنترل و آزمون به ترتیب یک ماه بعد از ارزیابی اولیه و یک ماه بعد از مداخله با استفاده از پرسشنامه کوئین دام، به صورت خوداظهاری ارزیابی شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 18 ارزیابی شد. نتایج: میانگین نمره مهارت ارتباطی دانشجویان مامایی قبل از مداخله در گروه آزمون (9/403±122/43) و در گروه کنترل (7/810±122/29) بود و تفاوت معنی داری وجود نداشت. یک ماه بعد از مهارت آموزی ارتباطی مبتنی بر مدل کالگری–کمبریج میانگین نمره مهارت ارتباطی در گروه کنترل (8/086±120/00) و در گروه آزمون (8/067±122/00) بود که نسبت به گروه کنترل افزایش معنیداری نشان نداد. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد مهارت آموزی ارتباطی مبتنی بر مدل کالگری–کمبریج نمی تواند مهارت ارتباطی دانشجویان مامایی را بهبود بخشد. بنابراین پیشنهاد می شود مطالعات بیشتری در این خصوص انجام شود.

کلیدواژه ها:

مهارت ارتباطی ، ارتباط موثر ، دانشجویان مامایی ، مدل کالگری–کمبریج