بررسی تحلیلی روابط ایران و آلمان؛ پس از پیروزی انقلاب اسلامی

ایران از دیر باز در سیاست خاورمیانه ای آلمان از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده است. مساله انرژی، نیازمندی های صنعتی، موقعیت ژئوپلیتیک، فرهنگ و پیشینه تاریخی ایران، مهم ترین مولفه هایی هستند که به این تعامل دو جانبه اهمیت بالایی داده است. تا قبل از انقلاب اسلامی ایران و خصوصا قبل از مطرح شدن پرونده هسته ای ایران در سال 2006 روابط میان آلمان و ایران، با وجود فراز و فرودهایی که داشته، اما در سطح رضایت بخشی بوده است. اما به نظر می رسد که، از این زمان، روابط رو به رکود و سردی بوده است. در این مقاله در پی آنیم که با روش تحلیلی توصیفی و در چارچوب نظریه رئالیسم به این سوال پاسخ دهیم که، سطح روابط میان ایران و آلمان بعد از انقلاب اسلامی چگونه بوده است و مهم ترین ظرفیت ها و محدودیت های، ارتقاء وضعیت موجود کدام اند . پس از بررسی پیشینه روابط میان دو کشور، به این موضوع اشاره می شود که موقعیت مناسب ژئواکونومیک آلمان، نتوانسته است ضعف ژئوپلتیک این کشور را محو نماید و اینکه چگونه تعاملات آلمان با ایران در پرتو سیاست های اروپایی و فرآتلانتیکی دنبال شده است. در ادامه نیز پیشنهاداتی جهت ارتقاء سطح همکاری ها و تامین منافع دوجانبه ارائه خواهد شد. منافعی که ناشی از توانمندی های ایران در عرصه هایی چون امنیت انرژی، صلح و ثبات در منطقه آسیای جنوب غربی ومبارزه با تروریسم و در جهت بهبود وضعیت ژئوپلتیک آلمان می باشد.

کلیدواژه ها:

ایران ، آلمان ، ژئوپلتیک ، ژئواکونومیک