بررسی کاربرد میکوریز به عنوان کود بیولوژیک در کشت دانهال های پسته به منظور افزایش بهره وری استفاده از آب در شرایط خشکی کشور

یکی از عمده ترین مشکلات در کشاورزی ایران طی دهه اخیر، مسئله کمبود آب می باشد. در تحقیقات مختلف ثابت شده است که همزیستی قارچ میکوریز با ریشه گیاهان منجر به افزایش تحمل به خشکی در آن ها می گردد. در این راستا، پژوهش حاضر جهت بررسی کاربرد میکوریز آربوسکولار در کشت دانهال های پسته رقم قزوینی تحت تنش خشکی بصورت فاکتوریل با دو فاکتور شامل کاربرد میکوریز و بدون میکوریز و همچنین سطوح مختلف خشکی شامل دور آبیاری یک روز (شاهد)، 3، 6 و 10 روز در میان در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام شد. بر اساس نتایج، 70 روز پس از تنش خشکی، برخی از شاخص از قبیل طول سیستم ریشه ای و کارایی مصرف آب در دانهال های تحت تنش کاهش معنی داری نشان دادند، درحالی که در نهال های میکوریزی این صفات افزایش داشت. همچنین کاربرد میکوریز منجر به افزایش 5/36 درصدی میزان فسفر برگ در مقایسه با تیمار بدون میکوریز گردید و دانهال های میکوریزی تحمل بیشتری به شرایط خشکی نشان دادند. بنابر نتایج این پژوهش، استفاده از قارچ میکوریز آربوسکولار به عنوان عامل بیولوژیک خاکزی می تواند در افزایش جذب آب و عناصر غذایی و در نتیجه ایجاد تحمل به خشکی نقش بسزایی در شرایط کم آبی کشور داشته باشد.

کلیدواژه ها:

تنش کم آبی ، پسته ، همزیستی میکوریزی