بررسی عوامل موثر کارایی دلالان رسمی بیمه

از آن جا که خدمات بیمه ای، بیشتر از آن که خریدنی باشند فروختنی هستند و بیمه گرد باید به فکر فروش آن ها باشد شبکه فروش در این صنعت همواره اهمیت فراوانی دارد. در کشور ما با توجه به مشخصه های فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی، افراد کمتر درصدد تهیه پوشش بیمه ای برای خود با اموالشان هستند. حتی در مورد بیمه هایی نظیر شخص ثالث نیز با وجود اجبار قانونی، هموز درصد بالایی از دارندگان وسایل نقلیه موتوری زمینی چنین بیمه نامه ای ندارند. این وضع در مورد بیمه های اختیاری به ویژه بیمه های اختیاری انفرادی به مراتب نامطلوب تر است. یکی از عوامل مهم در این زمینه چگونگی فروش و عرضه خدمات بیمه ای در کشور است. با توجه به اینکه دلالان یکی از عوامل فروش بیمه هستند این مقاله درصدد آن است که با بررسی چند عامل مشخص، اثرگذاری یا بی اثر این عوامل را در میزان کارایی دلالان بیمه بسنجد و معرفی کند و به این پرسش ها پاسخ دهد: کدامین عوامل، کارایی دلالان بیمه را افزایش می دهند و آیا بین این عوامل و کارایی دلالان بیمه ارتباط معناداری وجود دارد یا خیر شورای عالی بیمه در اجرای ماده 68 قانون تاسیس بیمل مرکزی ایران و بیمه گری، آیین نامه شماره 6 با عنوان آیین نامه دلالی رسمی بیمه را در سال 1352 تصویب کرد. بیمه مرکزی ایران با عنایت به مفاد این آیین نامه از سال 1353 صدور پروانه دلالی را آغاز کرد. به طور کلی صدور پروانه دلالی بیمه در دو مقطع زمانی صورت گرفته است. مقطع اول از سال 1353 آغاز شده و تا سال 1360 ادامه داشته است. با ملی شدن صنعت بیمه و طرز تفکر منفی که در مورد واسطه های بیمه وجود داشت در اواخر سال 1360 کلیه پروانه های فعالیت دلالان بیمه اعم از حقیقی و حقوقی به دستور بیمه مرکزی ایران ابطال شد که به فروپاشی این بخش از بازار فروش انجامید. مقطع دوم از سال 1369 آغاز شد که تاکنون ادامه دارد و محور اصلی بحث این مقاله است که در جای خود به طور کامل مورد بحث و تجزیه و تحلیل قرار خواهد گرفت.