درآمدی بر هندسه نظری در معماری

در بررسی رابطه ی مباحث نظری و عملی در معماری، هندسه همواره حلقه واسط این ارتباط بوده است. هندسه جایگاهویژه ای در بین حکمای گذشته همچون ارسطو، افلاطون و به ویژه فیثاغورس و در ایران فارابی، اخوان الصفا، ابنسینا وغزالی؛ و در بین ریاضیدانان همچون ابوریحان بیرونی، بوزجانی و خوارزمی داشته است. همچنین اندیشمندان معاصرتوجه خاصی به این مسیله نشان داده اند. هندسه یکی از ارکان نظریه های فلسفی و حکمی بوده است و نقش اساسی درشکل گیری معماری داشته است. سوال تحقیق این است که جایگاه هندسه نظری در آرای قرآن، حکما، ریاضیدانان واندیشمندان معاصر چگونه بوده است پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده و نتیجه آن اینکه هندسه در آرای حکما به عنوان جوهر اشیا، روشن ترین قالب زبانی جهت توصیف قلمرو ماوراءالطبیعه، دانش واقعیت های انتزاعی دانستهشده است و در بین حکمای ایران در ابتدا بهصورت عرفانی و معنوی به آن پرداختهشده، سپس به دو بخش هندسه نظریو عملی تقسیم شده است. در بین ریاضیدانان بیشتر به جنبه های عملی هندسه توجه شده است و نظرات اندیشمندانمعاصر را می توان به چهار رویکرد کلی شامل، آشنایی کلی با هندسه، هندسه کاربردی، تزیین محض و عرفانی- نماد گرایی دسته بندی کرد.

کلیدواژه ها:

هندسه نظری ، هندسه در قرآن ، هندسه در آرای حکما ، هندسه در آرای ریاضی دانان ، هندسه در آرا ی اندیشمندان معاصر