تحلیل فرایند تولید فضای غیررسمی در شهر سنندج

شکلگیری و گسترش فقر و نابرابری شهری معاصر درپی گسترش سازوکارهای نظام سرمایه داری جهانی و بیشتر در شکل سرمایه داری دولتی در ایران، شکل گیری دوگانه ی رسمی و غیررسمی در ابعاد اقتصاد و کالبد شهرها را درپی داشته است. در تفسیر و تشریح فرآیند غیررسمی شدن به ویژه در ابعاد فضایی شهر مباحث پردامنه ای جاری است. در این نوشتار با تمرکز بر روش تحلیلی انتقادی و باتوجه به نظریه تولید فضای هانری لوفور مبتنی بر سه وجه فضایی فضا شامل بازنمایی فضا، عمل فضایی و فضای زیسته، نظام تولید و بازتولید فضا در زیست غیررسمی شهری به عنوان مکمل فضای رسمی بررسی شده است. پرسش بنیادی نوشتار این است که نتیجه کوشش و منازعه بر تولید فضای غیررسمی از سه وجه فضایی بازنمایی فضا (پنداشته)، عمل فضایی (دریافته) و فضای زیسته چگونه خود را در شهر نشان داده است و چگونه درک شده است؛ در کوشش برای پاسخ به ای پرسش، شهر سنندج، مرکز اساتان کردستان و یکی از شهرهای دارای فضای غیررسمی گسترده، مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفته است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که سه گروه فن سالار دولتی و علمی و مردم از شرایط زیست غیررسمی درک و برداشتی متفاوت دارند. هرگروه برپایه ی دیدگاه های خود؛ تفکرات خود را شایسته تر و ورای دیگر گروه های می دانستند و ای در صورتی است که ساکنان این ساکونتگاه ها خود را بهره ور از ای مناطق دانسته و دیدگاه خود را برای ساماندهی مطلوب تر می دانند. تفاوت نگارش و اقدامات سه گروه فن سالاران دولتی و علمی با تجربه ی زیستی ساکنان نشان از شکاف عمیق میان این گروه ها و لزوم در نظر گرفت راهکارهایی بدیل با دیدی انتقادی و یکتا از فضا نسبت به دهه های پیشین را ایجاد کرده است.

کلیدواژه ها:

تولید فضا ، سکونتگاه های خودانگیخته ی شهری ، زیست غیررسمی ، شهر سنندج