اثربخشی الگوی درمانی یاریگر ماھر با رویکرد استفاده از فرصتھا، افزایش خودیاری و پیشگیری از بازگشت مشکلات دو جانباز دفاع مقدس مبتلا به اختلال تنیدگی پس رویدادی

ھدف اساسی این پژوھش ارزیابی اثربخشی الگوی درمانی یاریگر ماھر با رویکرد استفاده از فرصتھا، افزایش خودیاری و پیشگیری از بازگشت مشکلات دو جانباز دفاع مقدس مبتلا به اختلال تنیدگی پس رویدادی بوده است. که از طریق ھدفھای جزئی استفاده از فرصتھا، افزایش خودیاری و پیشگیری از بازگشت مشکلات به دست آمد. نمونه پژوھش با توجه به ویژگیھای ورودی شامل افرادی با اختلال تنیدگی پس رویدادی و با پیشینه جانبازی بودند. برای اجرای پژوھش از روش اثربخشی با نمونه تک آزمودنی استفاده شد. ابزار سنجش تشخیص شامل مقیاس افسردگی، اضطراب و تنیدگی لاویبوند و لاویبوند3 (1995) و مقیاس اختلال تنیدگی پس رویدادی می سی سی پی نوریس و رید4 (1997) و برای اندازه گیری پیشرفت از بازآزمون و مقیاس ارزیابی جلسه استفاده شد. نتایج نشان داد با مداخله درمان الگوی یاریگر اگن نشانگان شناسایی شده در مقیاسھا به طور معناداری کاھش یافت. باوجوداین، با توجه به سه ھدف اساسی پژوھش درباره تحول فرصتھا، رشد استقلال و پیشگیری از بروز دوباره مشکلات، تحلیل مصاحبهھا نشان داد ھر دو آزمودنی به ھدف مذکور دست یافتهاند. نتیجه ای که میتوان از این پژوھش به دست آورد این است که مداخلات درمانی درباره مراجعان باید با سطح آگاھی و نظر آنها با الگوی مداخله ھمسو باشد. این یکی از خصوصیات مهم الگوی یاریگر ماھر است که میتواند چشم اندازی جهانشمول به مداخله داشته باشد.

کلیدواژه ها:

اختلال تنیدگی پس رویدادی ، جانباز ، الگوی یاریگر ماھر اگن