نقش جهتگیری هدف، خودکارآمدی و خودنظمبخشی در پیشبینی عملکرد یادگیری زبان دوم

هدف پژوهش حاضر بررسی پیش آینده ای انگیزشی و شناختی یادگیری زبان دوم در قالب یک مدل علی بود که در آن انواع جهت گیری هدف به عنوان متغیر برون زاد و خودنظم بخشی و خودکارآمدی به عنوان متغیرهای واسطه ای و یادگیری زبان دوم به عنوان متغیر درونزاد در نظر گرفته شدند.شرکت کنندگان پژوهش شامل 401 نفر 254 دختر، و 147 پسر از زبان آموزان آموزشگاه های زبان انگلیسی شهر تهران بودند که به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و توسط مقیاسه ای یادگیری خودنظم بخش پین تریچ و دیگروت (1990)، مقیاس خودکارآمدی چنگ (2001)، مقیاس اهداف پیشرفت الیوت و مکگریگور (2001) و آزمون زبان انگلیسی مورد ارزیابی قرار گرفتند. پایایی پرسشنامه ها به روش آلفای کرونباخ و روایی آنها به شیوه تحلیل عامل، بیانگر روایی و پایایی مطلوب پرسشنامه ها بود. به منظور بررسی مدل پژوهش از روش رگرسیون متوالی همزمان استفاده شد. نتایج روشن ساخت که هدف تسلط- پرهیزی به طور مستقیم پیشبینی کننده منفی برای عملکرد زبان انگلیسی میباشدو اهداف عملکرد- گرایشی و تسلط- گرایشی به واسطه خودنظم بخشی پیشبینی کننده مثبت برای عملکرد زبان انگلیسی میباشند. با این حال خودکارآمدی در ارتباط بین انواع جهت گیری هدف و عملکرد یادگیری زبان دوم دارای نقش واسطه گری نبود. در مجموع، نتایج پژوهش حاضر بیانگر آن است که یافته های حاصل از یادگیری زبان دوم با یافته های مدلهای ارائه شده در زمینه دروس اجباری همخوانی زیادی ندارد بنابراین لازم است در ارائه مدل به زمینه و بافت یادگیری توجه شود.

کلیدواژه ها:

جهت گیری هدف ، خودکارآمدی ، خودنظم بخشی ، زبان دوم.