رویکرد سیستماتیک در جغرافیا و برنامه ریزی شهری

جغرافیا همواره از دو جزء اصلی انسان و محیط تشکیل شده است که این دو جزء، ارتباط متقابلی با هم دارند و یک سیستم را به وجود میآورند. جغرافیا نگرشی ترکیبی و کلنگر دارد و روشی اصلی. مطالعه در جغرافیا نیز ترکیبی و کلنگرانه است. همچنین امروز یکی از مسائل عمده شهرهای کشور، فقدان مدیریت واحد شهری و عدم هماهنگی بین ادارات و سازمان های مختلفی است که در امور مختلف شهروندان نقش دارند. با توجه به نگرش ترکیبی و کلیتیابی جغرافیا، پدیده ها همانگونه که هستند، مطالعه می شوند.به عبارت دیگر در جغرافیا کلیت پدیده ها مورد توجه است، نه اجزای هر پدیده به صورت مجرد. یکی از مواردی که در رویکرد سیستماتیک جغرافیا و برنامه ریزی شهری می تواند مثمر ثمر باشد سیستم اطلاعات جغرافیایی است که همانند بازویی برای مدیریت شهری عمل می کند و می توان پیش بینی و برنامه ریزی لازم را با به کارگیری روش ها و مدل های جدید عملی نمود. سیستم اطلاعات مکانی در امور شهری و شهرسازی، در بخش هایی مانند کاربری اراضی، جمعیت، خدمات شهری، مدیریت زمین و مسکن، معماری، بافت های فرسوده و تاریخی، تاسیسات و تجهیزات شهری، ساخت و ساز، حمل و نقل و ترافیک، گردشگری، اطلاعات عمومی شهری و آموزش و آمار، کمک فراوانی به مدیران شهری، شهرسازان و مشاوران طرح های توسعه منطقه ای و شهری، برای تحلیل وضع موجود و برنامه ریزی کوتاه مدت و بلند مدت می کند. باید دانست که در رویکرد سیستماتیک جغرافیا و برنامه ریزیشهری کلیت پدیده ها مورد توجه است، نه اجزای هر پدیده به صورت مجرد. هدف اساسی جغرافیا نیز آشکار کردن درهم تنیدگی این پدیده های مرکب و واقعیت های موجود آنهاست. موضوع اصلی رویکرد سیستماتیک سیستم انسان محیط است. برای کشف ماهیت این سیستم لازم است، محیط و انسان به خوبی شناخته شود. روابط این دو یا نقش هر یک را در رویکرد سیستماتیک تعیین کرد و تاثیر انسان را در نقش عامل سازمان بخشیدن به محیط زمین به منظور ایجاد شرایط بهتر برای زندگی بررسی کرد.

کلیدواژه ها:

رویکرد سیستماتیک ، جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، سیستم اطلاعات جغرافیایی