نقش شهرهای مجازی در جهت برطرف کردن مسائل کلان شهرهای ایران

در سال های اخیر، رشد شهرنشینی و تبعات ناشی از آن، از مهم ترین دغدغه های برنامه ریزان بوده است. کشور ما بدلیل دارا بودن جمعیت جوان، دارای رشد جمعیت بالایی است که این عامل در کنار سایر عوامل موثر بر توسعه شهرها، باعث گردیده است تا شهرها با مشکلات عدیده ای در اسکان جمعیت و ارائه خدمات مناسب به آنها روبرو گردند. پیشرفت فن آوری اطلاعات و ارتباطات ICT در طی سالیان گذشته، افرد جدیدی را بر حل مسایل و مشکلات جامعه و افزایش بهره وری فعالیت های اقتصادی پیش روی برنامه ریزان قرار داده است. استفاده از این ابزار در حل مشکلات شهرهای بزرگ در تحقیقات بسیاری مورد تاکید قرار گرفته است. بارزترین شکل استفاده از ICT در کلان شهرهای امروزی، بکارگیری شهرهای دیجیتالی است. بکارگیری این شهرها فقط با فراهم بودن زیرساخت های فنی و مساعد نمودن بسترهای فرهنگی و اجتماعی امکان پذیر بوده و در صورت اجرای دقیق و برنامه ریزی شرده آن می توان بس یاری از مشکلات شهرهای امروزی را کنترل و کاهش داد. مقاله حاضر با هدف تبیین مفهوم شهرهای دیجیتالی در متون برنامه ریزی شهری و منطقه ای ایران و کارکرد آن در حل مشکلات کلان شهرهای کشور صورت گرفته است. نتایج حاصل از این تحقید نشان می دهد که ایجاد شهرهای دیجیتالی علاوه بر وجود زیر ساخت های فنی مناسب، نیاز به شهروندان دیجیتالی دارد. از طرت دیگر جهانی شدن اقتصاد و توسعه تجارت الکترونیک به ناچار شهرهای امروزی را به شهرهای مجازی تبدیل خواهد نمود. تعیین راهبردهایی که بتوان با استفاده از آن، زمینه های ایجاد شهرهای دیجیتالی را در کشور فراهم نمود از دیگر نتایج ارائه شده در این مقاله می باشد.

کلیدواژه ها:

فن آوری اطلاعات ، شهرهای دیجیتالی ، شهرهای مجازی ، شهروندان دیجیتالی.