سویه ی مغفول تحریم؛ نقض حقوق بشر

تحریم ها اهرم فشاری برای تغییر رفتار بازیگران ناقض حقوق و موازین توافق شده بین المللی هستند. تحریم ها، هرچند که مورد قبول اکثریت جامعه بین المللی یا هدفمند باشند، به اشکال گوناگون حقوق اولیه افراد را نادیده می گیرند. اگرچه با نگاهی رئالیستی، دولت های قدرتمند تاثیر غیرقابل انکاری بر فرایند تصمیمات اتخاذ شده در مجامع بین المللی دارند؛ اما می توان میان تحریم های سازمان های بین المللی به عنوان نماینده جامعه جهانی با تحریم هایی که توسط یک یا چند دولت قدرتمند علیه بازیگری دیگر اعمال می شود، تفاوت قائل شد. دولت های قدرتمند، بعضا به تنهایی یا با همراه ساختن برخی دولت ها و نهادهای بین المللی، به بهانه های گوناگون، تحریم های اقتصادی را علیه برخی کشورها، سازمان ها یا افراد به اجرا می گذارند که لزوما مطابق اهداف منشور سازمان ملل متحده نبوده و بیشتر ناقض قواعد آمره حقوق بشر است. برای بررسی تحریم هیا صورت گرفته از نوع دوم، نشان می دهد که نه تنها در اغلب اوقات، رفتار کشور خاطی تغییر نیافته، بلکه اعمال تحریم در دوره ای طولانی، ضربات جبران ناپذیری به افراد، خصوصا طبقات متوسط و پایین کشور تحریم شده وارد نموده است. بنابراین سوال اصلی این است: هدف از تحریم های اعمال شده توسط دولت یا دولت های حضو ملل متحد، خارج از سازوکارهای بین المللی چیست و مشروعیت این تحریم ها از چه منبعی ناشی می شود فرضیه پژوهش می گوید: اگرچه دولت ها، هدف اصلی خود را در راستای حفظ صلح و امنیت بین المللی قید شده در منشور ملل متحد و توجیه حق آزادی خود در برقراری یا قطع روابط با سایر دولت ها مطرح می کنند؛ اما پیشبرد منافع ملی دولت یا دولت های تحریم کننده دلیل اصلی پنین تحریم هایی است و نبود ضمانت اجرایی موثر در ساختار آنارشیک نظام بین الملل، تقویت کننده این نوع تحریم هاست.

کلیدواژه ها:

تحریم ، نقض حقوق بشر ، قدرت های بزرگ ، حقوق بین الملل ، واقع گرایی تهاجمی