تاثیر لمس دستان مددجودر کاهش اضطراب و بی قراری ناشی از PTSD

اختلال استرسی پس از آسیب روانی یا PTSD (Posttraumatic stress disorder )،سندرمی است که پس از مشاهده وتجربه مستقیم یا شنیدن یک عامل استرس زا و آسیب زای شدید روی می دهد. بیمار در مقابل حوادثی همچون سوء استفاده جنسی،تصادف، سوانح طبیعی مانند زلزله، جنگ و… احساس ترس و درماندگی می کند و تلاش می کند از یادآوری رویداد و سانحه اجتناب کند.از اقدامات حمایتی بسیار پر اهمیت در بالین مصدومین ترومایی،جهت کنترل و کاهش عوارض روانی،ایجاد آرامش در مددجو بوسیله پیام های غیر کلامی مانند لمس و ارتباط چشمی میباشد،از آنجاییکه مصدومین بدلیل مشاهده و یا تجربه مستقیم یک عامل استرس زا بلافاصله دچار اضطراب و بی قراریهای جدی میشوند،حمایتهای روانی از همان ابتدا تاثیر بسزایی در کنترل PTSD و کاهش سایر آسیبهای روانی دارد.

کلیدواژه ها:

سندروم PTSD ، مداخله غیر دارویی ، پیامهای غیر کلامی