مقدمه: کیفیت انجام احیاء قلبی ریوی بر میزان موفقیت آن و زنده ماندن بیمار تاثیر میگذارد. ارست قلبی ریوی یکی از خطرناک ترین وضعیت های تهدیدکننده زندگی است که نیاز به اقدام فوری و سنجیده برای حفظ حیات و پیشگیری از ضایعات جبران ناپذیر سیستم های حیاتی بدن دارد و عمده ترین علت شکست تیم احیاء، عدم مدیریت و هماهنگی صحیح تیم درمان می باشد.معرفی بیمار : بیمار آقایی40 ساله به دنبال ارست قلبی تنفسی در منزل ،بدون علائم حیاتی و مردمکها ی میدریاز ، توسط همراهان به بیمارستان آورده می شود. بلافاصله کد99 اعلام و بیمار تحت CPCR قرار میگیرد.45 دقیقه عملیات احیا ادامه پیدا میکند و به دنبال ریتم VF ، 10 بار شوک الکتریکی به بیمار داده می شود و در نهایت با ریتم سینوسی با تغیرات نوار قلب ST Elevation در لیدهای Inferior قلب، طبق صلاحدید پزشک قلب و بیوشی حاضر در عملیات احیا با همراهی تیم احیا جهت انجام Primary PCI با علائم حیاتی BP:100/60 و HR:60 به کت لب منتقل می شود.در طول انجام PPCI ، بیمار همچنان فاقد هوشیاری بوده و اینتوبه و تنفس با آمبوبگ داشت،چندین بار دچار برادیکاردی و نوسانات فشار خون می شود ، که با کمک پرسنل حاذق و مدیریت احیاء مناسب و استفاده از داروهای مناسب حین عمل،PPCI با موفقیت انجام و شریان RCA،استنت گذاری شده و پس از گذشت 90 دقیقه اقدامات درمانی ،به بخش ICU-OH منتقل می شود. دربخش ICU-OH مجدد توسط پزشک مقیم قلب و بیهوشی ویزیت و وضعیت بالینی بیمار به خانواده وی اطلاع رسانی می شود.با تجویز داروهای و اقدامات پرستاری مناسب علائم حیاتی مجددا Stable و تشنج ایجاد شده پس از عمل ،کنترل می شود.چند ساعت بعد سطح هوشیاری بیمار بالا رفته (GCS:6-7/15 ) و به علت مناسب بودن شرایط قلبی و تنفسی و هوشیاری کامل در روز بعد از عمل ،Weaning بیمار از ونتیلاتور انجام می شود و نهایتا بیمار 4 روز بعد با پای خود با آموزش مراجعه مجدد جهت ادامه سر درمان مرخص می شود.بحث و نتیجه گیری: مدیریت احیاء در بیماران قلبی در صورتی که مورد توجه قرار گیرد می تواند نتایج بسیار موثری در روند حفظ حیات بیماران داشته باشد.در بیمار فوق به علت مدیریت صحیح قبل و حین و بعد CPCR و مراقبهای به موقع و صحیح پرستاری و موجود و آماده بودن تجهیزات و امکانات و نیروی انسانی حاذق ،احیا قلبی و ریوی و PPCI به موقع انجام و نتیجه این مدیریت صحیح باعث نجات جان بیمار شد.