گزارش یک مورد پرخوری عصبی

ختلالات خوردن یکی از اختلالات شایع روانی به شمار می روند که باعث ایجاد مشکلات فراوان در سلامت جسمی و عملکرد روانی و کیفیت زندگی می شود. پرخوری عصبی از بسیاری جهات نمایانگر شکست تلاش های بیمار در دستیابی به وضعیت بی اشتهایی عصبی است. هدف بیماران در هر دو اختلال لاغری مفرط است اما در پراشتهایی عصبی، بیمار در مقایسه با بیماران مبتلا به نوع محدودکننده بی اشتهایی عصبی کم تر می تواند حالت گرسنگی یا گرسنگی شدید را به صورت پیوسته حفظ کند و در مواردی به پرخوری دست می زند. این پرخوری ها سبب حالت وحشت زدگی در فرد می شود، چون فرد فکر می کند خوردن وی از کنترل خارج شده است. پرخوری های ناخواسته منجر به اقدامات ثانویه ای برای اجتناب از افزایش وزن مورد هراس بیمار می شود که برای این منظور رفتارهای جبرانی مختلفی از جمله پاکسازی یا ورزش های مفرط انجام می شود. 90 تا 95 درصد پرخوری های عصبی که به درمان تن می دهند زن هستند در میان زنان از همه بیشتر دختران نوجوان درخطرند. میانه سن شروع برای همه اختلالات خوردن در دامنه 18 تا 21 سالگی است اما گاهی پرخوری عصبی حتی در 10 سالگی شروع می شود. پرخوری عصبی بعد از ایجاد و در صورت درمان نشدن مزمن می شود. سروتونین و نوراپی نفرین در پیدایش این اختلال دخیل شناخته شده اند. به نظر می رسد که سروتونین به خصوص در تنظیم احساس های گرسنگی یا سیری نقش دارد. درمان شناختی رفتاری مهم ترین و اولین روش انتخابی برای درمان های پراشتهایی عصبی محسوب می شود. در CBT از روش های رفتاری- شناختی استفاده می شود تا چرخه های رفتاری پرخوری و رژیم گرفتن که با خود بیمار تداوم می یابد، قطع گردد و شناخت ها و باورهای ناکارآمد درباره ی غذا، تصویر بدن و نگرش کلی به خویشتن تغییر یابد. همچنین داروهای ضد افسردگی (نظیر فلوکستین) در درمان این اختلال مفید است.

کلیدواژه ها:

پرخوری عصبی ، بی اشتهایی عصبی ، رواندرمانی شناختی- رفتاری.