بررسی مکانیزم های استحکام دهی در کامپوزیت زمینه آلومینیمی تقویت شده با ذرات آمورف Al-Cu-Ti و متراکم سازی شده به روش پرس در قالب زاویه دار

در این پژوهش از فرآیند پرس در قالب زاویه­دار (ECAP) برای ساخت کامپوزیت حجیم زمینه آلومینیمی با تقویت کننده ی ذرات آمورف Al65Cu20Ti15 استفاده شد. هدف از این پژوهش، بررسی نقش مکانیزم های استحکام دهی مختلف در تعیین استحکام نمونه های متراکم سازی شده است. به همین منظور، کامپوزیت حاوی 13 درصد وزنی از ذرات تقویت کننده آمورف تولید و رفتار مکانیکی آن با آلومینیم خالص متراکم­سازی شده در شرایط یکسان مقایسه شد. ارزیابی نقش مکانیزم های استحکام دهی در خواص مکانیکی نمونه ها مستلزم مشاهده و تحلیل دقیق مشخصه­های ریزساختاری و تحولات فازی رخ داده است. بنابراین، تحولات ریزساختاری توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی نشر میدانی (FE-SEM) و آنالیز پراش پرتو ایکس (XRD) بررسی شد. همچنین، چگالی نابجایی های ذخیره شده در نمونه های مختلف با استفاده از الگوهای پراش پرتو ایکس و بهره گیری از روابط موجود محاسبه شد. از نرم افزار Clemex و روش های آماری برای کمی سازی مشخصات ریزساختاری بهره گرفته شد. چگالی نمونه های متراکمسازی شده توسط روش ارشمیدس اندازه گیری شد. ارزیابی خواص مکانیکی نمونه­های متراکم سازی شده توسط آزمون فشار تک محوری انجام گرفت. با بررسی های ریزساختاری و تعیین مشخصه­های ریزساختار اعم از اندازه دانه و چگالی نابه جایی­های ذخیره شده، می توان کرنش سختی را به عنوان مکانیزم استحکام دهی اصلی در افزایش استحکام نمونه های متراکم سازی شده معرفی نمود. از طرفی، حضور عیوب ریزساختاری، سبب انحراف مقدار استحکام اندازه گیری شده توسط آزمون فشار تک محوری و مقدار پیش بینی شده توسط مکانیزم های استحکام دهی شد.

کلیدواژه ها:

پرس در قالب زوایه دار (ECAP) ، کامپوزیت زمینه آلومینیمی ، ذرات آمورف Al65Cu20Ti15 ، مکانیزم های استحکام دهی