حاکمیت و سیاست در سیره امیرالمومنین علی (علیه السلام)با رویکرد (نقدی بر اندیشه حاکمیت سیاسی ماکیاولی)

اندیشه حاکمیتی و سیاسی ماکیاولی بر بستری از هست های تاریخی قرار دارد که سیمای انسان را به شدت بد نام و بد کاره نمایش داده است. هدف این پژوهش، نقدی بر اندیشه حاکمیتی و سیاسی ماکیاولی از منظر آموزه های امام علی× در نهج البلاغه است. روش این پژوهش توصیفی تحلیلی است. اندیشه سیاسی امام علی× در نظام عزل و نصب مدیران از اتصال به نبوت و بر پایه قواعد انسانی و اخلاقی است. این رویکرد دارای جامعیت فرازمانی و فرامکانی با قابلیت عمومیت دادن، است. حضرت پای بندی به اصول اخلاقی را بر منافع سیاسی ترجیح می داد و حتی در شرایط حاد سیاسی مانند شورای شش نفره خلیفه دوم، حاضر نشد که دروغ بگوید. بر خلاف این دیدگاه و عملکرد، در نگاه ماکیاولی حقیقت فقط در حرف وجود دارد و در عمل معمولا غریزه میدان دار است. انسان تاریخی معاصر ماکیاولی، انسان فاسقی (دو شخصیتی یا چند شخصیتی) است که مشخصه اش پیش از او، توسط فارابی بر اساس شواهد نظام کارگزارهای اموی و عباسی، ضمنی (با ایماء و اشاره) توصیف شده است.

کلیدواژه ها:

امام علی× ، حاکمیت ، سیاست ، ماکیاولی ، نهج البلاغه.