بررسی وحدت مسلمانان در حکومت امیرالمومنین علی (علیه السلام)

حضرت امیرالمومنین علی در مدت پنج سال خلافت خود توانست بهترین استفاده را از وحدت و هم گرایی بین شیعه و سنی ببرد. به عبارت دیگر، برخی از کسانی که حکومت آن حضرت را گردن نهاده بودند، ایشان را خلیفه ظاهری می دانستند، و برخی دیگر نیز، او را امام معصوم می شمردند. و این دو گروه علی رغم اختلافی که در قرائت خود از مقام امیرالمومنین داشتند، هر دو زیر یک پرچم و یک حکومت حاضر بودند؛ به گونه ای که جنگ هایی که در زمان آن حضرت برپا شد را هرگز نمی توان جنگ بین شیعه و سنی نامید؛ بلکه آن جنگ ها بین دوست داران حضرت، اعم از شیعه و سنی، و بین مخالفان ایشان از قبیل ناصبی ها بوده است. و این هم گرایی بین فریقین و حضور مشترک آن ها در یک سپاه، را می توان حاصل مدیریت قوی امیرالمومنین در تعامل با دوست داران خلفا، یعنی اهل سنت دانست. این نوشتار با استفاده از روش توصیفی تحلیلی، با رویکرد تاریخی اثبات می کند، اهل سنت نه تنها هیچ گاه دشمن اهل بیت نبوده اند، بلکه از نخستین روزهای شکل گیری حکومت حضرت علی، همواره تحت بیعت ایشان و به هم راه شیعیان (به معنای امروزی) در یک جبهه و برعلیه دشمن مشترک می جنگیدند و اگر احیانا در طول تاریخ تنشی میان آنان و شیعیان ایجاد شده، هیچ گاه مبنایی نبوده و عموما مبتنی بر دلایل سیاسی و به تحریک دشمن مشترک بوده است.

کلیدواژه ها:

امام علی ، وحدت ، شیعه ، اهل سنت.