آسیب شناسی عرفان کاذب با نظر به دافعه عرفان علوی

عرفان عملی غیرحقیقی و کاذب از دیرباز در زندگی بشر وجود داشته است؛ زمانی به صورت صوفیگری نمود پیدا کرده و امروز در ادامه همان مسیر با پدیده عرفان های نوظهور روبه رو هستیم که از مصادیق جنبش های نوین دینی می باشند. در این مقاله با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به آسیب شناسی عرفان کاذب پرداخته می شود. از نتایج تحقیق می توان به مطلب زیر اشاره کرد:پیوند معنویت و شریعت، همگرایی عقلانیت و معنویت، زهد مثبت، جامعه گرایی و سبک معیار برای سلوک ازجمله شاخص های عرفان علوی هستند که به عنوان مقیاس های معرفتی، ما را در نقد و آسیب شناسی خردگریزی کریشنامورتی، شریعت ستیزی یا لذت گرایی اشو، معنویت پلورالیستی پائولو کوئلیو و عرفان متشابه بدون انسان کامل، یاری می کنند و در پایان مشخص می شود که عرفان برآمده از مکتب علوی در نقطه مقابل عرفان پست مدرن که با نفی فرهنگ فرهیخته و با رویکرد حداقلی به فرهنگ عامیانه بسنده نموده است؛ ناظر به فرهنگ والا و انسان محکم در کنار انسان های متشابه در سبک سیر و سلوک خود است.

کلیدواژه ها:

امام علی (ع) ، عرفان علوی ، عرفان کاذب ، معنویت ، آسیب شناسی.