مقایسه وضعیت شاخص های پریودنتال در بیماران تالاسمی ماژور و افراد سالم

سابقه وهدف: رایج ترین فرم پریودنتیت، پریودنتیت مزمن می باشد که باعث عفونت بافت های احاطه کننده دندان و از دست دادن تدریجی اتصالات و تحلیل استخوان می شود. یکی از نگرانی های اصلی در بیماران تالاسمی ماژور مشکلات دهانی و ماگزیلوفشیال است که پوسیدگی دندان ها و بیماری لثه یکی از این مشکلات رایج می باشد. هدف از این مطالعه بررسی وضعیت سلامت پریودنتال بیماران تالاسمی ماژور است. مواد وروش ها: مطالعه حاضر از نوع case-control و شامل 23 بیمار تالاسمی و 23 فرد نرمال می باشد. داده های جمع آری شده شامل نام، سن، جنس، تحصیلات، شغل وضعیت طحال و مقدار desferal مصرفی در ماه می باشد. علاوه بر این شاخص های پریودنتال PI پلاک ایندکس PPD عمق پرویبینگ، GI، شاخس جینجیوال و CAL نیز محاسبه و سپس داده ها آنالیز شدند. یافته ها: در بین گروه کیس، 7 نفر جراحی خارج سازی طحال را انجام داده بودند و 16 نفر طحال خود را داشتند. متوسط GI در بیماران تالاسمی 39.1±072 و در گروه سالم 91.0±666.0 بود. PI در بیماران تالاسمی 1.47±59.0 و در گروه سالم 26.1±44.0 بود. متوسط عمق پاکت در بیماران تالاسمی 4.47±59.0 ودر گروه سالم 17.0±38.0 بود. متوسط CAL در بیماران تالاسمی 4.47±59.0 ودر گروه سالم 17.0±38.0 بود متوسط CAL در بیماران تالاسمی 0.60±72.0 و در افراد سالم 13.0±36.0 بود. نتیجه گیری: متوسط CAL,GI به طور معناداری در بیماران تالاسمی بالاتر بود و میزان بالاتر PI در بیماران تالاسمی معنادار نبود. مقدار PPD در بیماران تالاسمی به طور معناداری در حد مرزی P=0.051 بالاتر بود. شاخص PI بطور معناداری در آن هایی که طحال خود را در آورده بودند نسبت به آنهایی که طحال داشتند بالاتر بود ولی از نظر آماری تفاوت معناداری CAL,GI,PPD دراین افراد مشاهده نشد. همچنین تفاوت معناداری بین شاخص های پریودنتال و میزان desferal مصرف شده و در این مطالعه نبود.

کلیدواژه ها:

جینجیویت ، پریودنتیت ، تالاسمی