رابطه انعطاف پذیری منابع انسانی و فرسودگی شغلی با نقش تعدیل کننده توان بالقوه انگیزشی

این پژوهش با هدف تعیین رابطه بین انعطاف پذیری منابع انسانی و فرسودگی شغلی با نقش تعدیل کننده توان انگیزشی دربین کارکنان بیمارستان دکتر شریعتی اصفهان انجام گردید. پژوهش حاضر از جهت هدف، کاربردی و از نظر ماهیت، توصیفی واز حیث ارتباط بین متغیرهای پژوهش ازنوع همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش متشکل از کلیه پرسنل شاغل دربیمارستان دکتر شریعتی اصفهان در پاییز 1396 به تعداد 1156 نفر می باشد که طبق فرمول کوکران تعداد 289 نفر به عنواننمونه آماری به روش سهمیه ای انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه می باشد که روایی و پایایی آن موردبررسی و تایید قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از دو نرم افزار warp pls و spss در سطح آمار توصیفی و استباطیاستفاده گردید. نتایج حاصله نشان داد: 1- توان بالقوه انگیزشی در رابطه بین انعطاف پذیری منابع انسانی و فرسودگی شغلی نقش تعدیل کننده ندارد. 2- بین انعطاف پذیری منابع انسانی و فرسودگی شغلی رابطه معنادار و منفی وجود دارد. 3- بین بعد انعطاف پذیری مهارتی و فرسودگی شغلی رابطه معنادار و منفی وجود دارد. 4- بین بعد انعطاف پذیری رفتاری و فرسودگی شغلی رابطه معنادار و منفی وجود دارد. 5- بین بعدانعطاف پذیری وظیفه ای و فرسودگی شغلی رابطه معنادار و منفی وجود دارد.

کلیدواژه ها:

انعطاف پذیری منابع انسانی ، فرسودگی شغلی ، توان بالقوه انگیزشی