اثر بخشی درمان شناختی رفتاری گروهی بر خودکارآمدی دانش آموزان متوسطه اول

هدف از این پژوهش بررسی اثر بخشی درمان شناختی رفتاری گروهی بر خودکارآمدی دانش آموزان متوسطه اول بوده است. روش پژوهش مورد استفاده در این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش آموزان متوسطه اول شهربابل در سال تحصیلی 1398-1397 می باشند. 30 نمونه که به صورت تصادفی در 2 گروه آزمایش و کنترل گمارده شده اند. ابزار گردآوری در این پژوهش مقیاس خودکارآمدی شرر می باشد. گروه آزمایش به مدت هشت جلسه 90 دقیقه ای به صورت گروهی تحت آموزش شناختی – رفتاری گروهی قرار گرفتند، در این مدت گروه کنترل به فعالیت های معمول خود مشغول بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس استفاده شده است. یافته ها نشان داد که میانگین نمرات متغیرهای خودکارآمدی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون در گروه آزمایش افزایش یافته است. بنابراین درمان شناختی رفتاری گروهی بر خودکارآمدی دانش آموزان متوسطه اول تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری گروهی ، خودکارآمدی ، دانش آموزان متوسطه اول.