فناوری بایوفلاک در آبزی پروری: اثرات سودمند و چالش های آینده

با افزایش روزافزون جمعیت انسانی، صنایع تولید غذایی انسان نیز باید توسعه پیدا کنند. به منظور حفاظت از محیط زیست و منابع طبیعی، این توسعه باید به شکل پایدار صورت گیرد. فناوری بایوفلاک یک فناوری جهت بهبود کیفیت آب در آبزی پروری از طریق برقراری تعادل بین کربن و نیتروژن می باشد. درک و فهم پایه ای از فلاکه شدن توده ای بسیار ضروری است و می تواند در بهینه سازی تجربیات موثر باشد. ارگانیسم های موجود در فلاک ها حتی از فیتوپلانکتون ها بهتر و سریع تر خورده، هضم و جذب می شوند که با توجه به تشکیل تودهای فلاک در سیستم های آبزی پروری غیرمتراکم و یا متراکم به ترتیب با نسبت وزنی 0/1 تا 10 گرم در هر مترمکعب، از مزیت بالایی برخوردارند. با وجود تقریبا هفت میلیارد انسان بر روی کره زمین، تقاضا برای غذاهای دریایی و آبزی در حال افزایش است. درچنین شرایطی توسعه و تشدید تولیدات آبزی پروری بسیار مورد نیاز می باشد. تعیین ویژگی های بیوشیمیایی فلاک همچون سطوح پروتئین، اسیدهای چرب و پلی بتاهیدروکسی بوتیرات می تواند در شناخت ویژگی های غذایی آنها مورد استفاده قرار گیرد. هدف اصلی توسعه آبزی پروری باید تولید بیشتر محصولات آبزی پروری بدون افزایش چشمگیر استفاده از منابع آبی و زمین باشد. هدف دوم توسعه پایدار سیستم های آبزیپروری است که به محیط زیست آسیب نرسانند. هدف سوم فراهم آوردن سیستم هاییاست که از لحاظ اقتصادی و اجتماعی پایدار باشند و با هزینه کمتر تولید بیشتری را بنمایند.

کلیدواژه ها:

فناوری بیوفلاک ، تغذیه ، کنترل زیستی ، کیفیت آب