تکنیک های مدیریت ریسک و بررسی استانداردهای سازمان ایزو

امروزه دانش مدیریت و کنترل پروژه، به عنوان ابزاری موثر در اجرای موفق پروژه ها تلقی می شود. به منظور تسهیل در به کارگیری مدیریت پروژه، استاندارد هایی در این زمینه توسط سازمان های مختلف تدوین شده است که دارای چارچوبی نظام مند و سیستماتیک هستند. یکی از این سازمان ها، ایزو می باشد که دو استاندارد مدیریت و کنترل پروژه ISO 21500 و ISO 10006را تدوین نموده اند که بهره گیری از این دو استاندارد و پیاده سازی آن در سازمان می توانند نیل به اهداف سازمانی را تسریع بخشند. دنیای رقابتی با تحولات سریع و چشمگیر خود مدیران را به چالش می گیرد و تصمیم گیری را روز به روز سخت تر می کند. پیش بینی پارامترهایی که دچار عدم قطعیت هستند و در طی دوره ای تغییر می کنند، تصمیم گیری را مخاطره آمیز میکند و ریسکها و خطرات احتمالی آن را مشخص می سازد که مدیران قادر می گردند با دید و شناختی مناسب تصمیم گیری کنند و عواقب ناخواسته و پیش بینی نشده را تا حد امکان کم کنند. یکی از روشهای مورد استفاده در این زمینه مدیریت ریسک می باشد که به عنوان بخش مهمی از مدیریت و کنترل پروژه شناخته می شود. مدیریت ریسک در طی سالها تکامل پیدا کرده و روش سیستماتیک آن مسیری معین در اختیار مدیران قرار می دهد تا خطرات احتمالی را به حداقل رسانده و اهداف پروژه را با کمترین انحراف ممکن برآورده سازند. هدف از انجام این مقاله بیان تفاوت ها و شباهت ها میان این دو استاندارد بر اساس 4 بخش مختلف می باشد و پس از معرفی مفاهیم اساسی ریسک، مدیریت ریسک، به توصیف مدیریت ریسک، روشها و تکنیکهای آن و چگونگی استفاده کاربردی آن در پروژه ها پرداخته می شود

کلیدواژه ها:

استانداردهای مدیریت پروژه ، ISO 21500 و ISO 10006 ، مدیریت ریسک ، تکنیکهای مدیریت ریسک