ارتباط عوامل حقوقی و فناوری با توسعه پایدار در ورزش

هدف از این پژوهش بررسی ارتباط ساختاری-کارکردی بین توسعه حقوقی، مدیریت فناوری و توسعه پایدار به صورت موردی در ورزش بود. روش تحقیق از نوع توصیفی – پیمایشی با رویکرد تحلیل همبستگی میباشد. جامعه آماری شامل افراد آگاه به موضوع پژوهش در سازمانهای ورزشی کشور بود. نمونه آماری به روش هدفمند (قضاوتی) از مدیرا و اساتید مدیریت ورزشی دانشگاه ها انتخاب و نظرخواهی شد 174) نفر). ابزار اصلی پژوهش شامل پرسشنامه محقق ساخته براساس مطالعه کتابخانه ای و مصاحبه های ساختارمند بود. روایی محتوایی ابزار از طریق نظر خبرگان 12) نفر)، پایایی آن از طریق ضریب آلفای کرونباخ و روایی سازه از طریق تحلیل عاملی تاییدی ارزیابی و تایید گردید. از روش مدلسازی معادلات ساختاری در محیط نرم افزار اسمارت پیالاس جهت تحلیل داده ها استفاده شد. تحلیل مسیر روابط مستقیم بین متغیرها نشان داد که توسعه حقوقی اثر معنیداری بر مدیریت فناوری (0/685) و توسعه پایدار (0/309) دارد. مدیریت فناوری نیز دارای اثر معنیداری ( (0/582 بر توسعه پایدار میباشد. در بخش روابط غیر مستقیم، اثر غیر مستقیم توسعه حقوقی با میانجی مدیریت فناوری از اثر مستقیم آن کمتر است، اما اثر غیر مستقیم توسعه حقوقی بر توسعه پایدار و میانجی مدیریت فناوری از اثر مستقیم آن بیشتر است. همچنین اثر غیر مستقیم مدیریت فناوری بر توسعه پایدار از اثر مستقیم آن کمتر است. روابط مستقیم نشان داد که ارتباط ساختاری – کارکردی قابل توجهی بین چهار متغیر مورد بررسی وجود دارد و روابط غیر مستقیم نشان داد که دستیابی به سطح بالاتر از توسعه پایدار نیاز به مداخله و تعدیل اثرات متغیرها توسط متغیرهای میانجی دارد. همچنین برحسب نتایج محیط، توسعه حقوقی نقش پیشایندی و مدیریت فناوری نقش فرایندی و توسعه پایدار نقش پیامدی در کارآمدسازی ورزش دارند.

کلیدواژه ها:

عوامل حقوقی ، عوامل فناوری ، توسعه پایدار ، نظام ورزش.