دعوای غیرقابل تجزیه و تفکیک و آثار حقوقی آن

دعوای غیر قابل تجزیه و تفکیک استثنایی است بر اصل تجزیه تفکیک بودن دعاوی. دعوای غیر قابل تجزیه و تفکیک دعوایی است که به اعتبار سبب واحد، خواهانها یا خواندگان متعدد و یا به جهت بسیط بودن خواسته دعوا، قابل تجزیه و تفکیک به قسمت های مختلف و جداگانه نیست. عوا و حکم غیر قابل تجزیه و تفکیک ویژگی خاصی دارند که مانع از تقسیم اجزاء و قسمت های دعوا و حکم می گردند. اجزای دعوا و حکم غیر قابل تجزیه و تفکیک از لحاظ موضوع و طرفین به گونه ای است که تفکیک پذیر نمی باشند. دعوای غیر قابل تجزیه و تفکیک دعوایی است که امکان پیروزی یک دسته از خواندگان و شکست دسته دیگری از آنها وجود ندارد و همه یا حاکم شده یا محکوم می گردند. به عنوان مثال دعاوی ابطال سند رسمی، اثبات نسب و انحلال زوجیت را می توان نام برد. از جمله آثار حقوقی دعوای غیر قابل تجزیه و تفکیک می توان به آثار این دعوا بر توقیف دادرسی و استرداد دعوا اشاره نمود. اثر حقوی دعوا غیرقابل تجزیه و تفکیک بر توقیف دادرسی این است که وقتی دعوا، دعوای غیر قابل تجزیه و تفکیک باشد دادرسی به طور کلی توقیف خواهد شد. همچنین اثر دعوای غیر قابل تجزیه و تفکیک بر استرداد دعوا این است که، نسبت به بعضی خواندگان شنیده نمی شود و خواهان این دعوا باید به کلی از دعوای خود چشم پوشی نماید. یکی از قواعد مصرح آیین دادرسی مدنی، تسری حکم به شخصی است که در مرحله یا مقطع متنهی به صدور حکم حضور نداشته است، این تسری منحصرا در دعوای غیر قابل تجزیه و تفکیک که به صدور حکم انجامیده است و صورت می گیرد. بنابراین، پایاننامه حاضر به بررسی دعوای غیر قابل تجزیه و تفکیک و آثار حقوقی آن در ایران خواهد پرداخت.

کلیدواژه ها:

دعوا ، اقامه ، تجزیه و تفکیک ، آثار حقوق