موانع بازگشت به زندگی در بیماران تحت آمپوتاسیون اندام فوقانی یک مطالعه کیفی

مقدمه تروما موجب بروز ناتوانایی های موقت یا دائمی می شود. این مساله نه تنها خود فرد بلکه در ابعاد وسیع تر خانواده، منابعجامعه و سیستم های درگیر این مساله را متوجه خود می کند. بسیاری از این بیماران در بازگشت به زندگی و کار با مشکلمواجه هستند. اطلاعات دقیق و جامع در مورد این فاکتورها محدود می باشد. شناسایی نیازها و موانع موجود از دیدگاه آنان وتیم درمانی در بستر حاکم بر جامعه می تواند تسهیل کننده برنامه ریزی دقیق تر در ارائه مراقبت، آموزش به این بیماران وپیگیری بعد از ترخیص باشد. بنابراین این پژوهش با هدف تبیین موانع بازگشت به زندگی در بیماران تحت آمپوتاسیون اندامفوقانی انجام گرفته است.روش کار مطالعه حاضر یک مطالعه کیفی است که به بررسی موانع موجود در بازگشت به زندگی در بیماران دچار آمپوتاسیون اندامفوقانی ناشی از تروما پرداخته است. مصاحبه ها به روش نیمه ساختارمند تا زمان اشباع اطلاعات با رعایت کدهای اخلاقی درپژوهش های کیفی انجام گرفت. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش تحلیل محتوا از طریق 5 گام لاندمن و گرانهام بااستفاده از نرم افزار Max Q نسخه 10 ، استفاده گردید.یافته ها در این پژوهش 16 مصاحبه انجام گرفت. 5 بیمار، 3 همراه بیمار، 2 پزشک متخصص ارتوپد، 3 تکنسین فوریت های پزشکی،یک سوپروایزر بالینی، یک پرستار و یک فیزیوتراپ. در مجموع 221 کد، 6 درون مایه و 13 طبقه شکل گرفت. 6 درون مایهشامل دسترسی ناکافی به تسهیلات، حادثه بجا مانده در بازگشت بکار، ناکافی بودن حمایت اجتماعی، ناهماهنگی در ارائهخدمات مراقبتی درمانی، موانع فردی و بی توجهی به توانمندسازی بیمار و خانواده می باشد.بحث مجموعه عواملی که بعنوان مانع در بازگشت به زندگی بیماران تاثیرگذار می باشد در سطوح مختلف خانواده، محیط کار،جامعه و در فازهای مختلف بستری در بیمارستان و بعد از ترخیص شناسایی شده اند که مداخله به موقع هریک از اشخاصدرگیر بشکل پند رشته ای می تواند با برداشتن مانعی راه برای بازگشت به زندگی طبیعی هموارتر سازد. بنابراین بازگشت بهزندگی در این بیماران امری نسبی بوده که بستگی به میزان تسهیل کردن راه در برداشتن موانع برشمرده دارد.

کلیدواژه ها:

بازگشت به زندگی ، قطع عضو ، موانع