بررسی تاثیر نسبت مصالح سنگی بازیافتی و نفوذناپذیری آب تحت فشار در بتن خودتراکم

امروزه بتن خود تراکم به دلیل دارا بودن خواص تازه و سخت شده مناسب به صورت انبوه در پروژه های عمرانی استفاده می شود. اجزای تشکیل دهنده بتن خودتراکم از ذرات به اندازه میکرو تا سانتی متر متغیر است. ورود افزودنی های فوق روان کننده و اصلاح کننده لزجت ، منجر به بتن های خودتراکم قابل کنترل با جریان بالا و ویسکوزیته مناسب گردید. با وجود افزودنی های متنوع جهت دستیابی به بتنی مرغو بتر، همچنان این بتن دارای مشکلات و معایبی در استفاده وسیع و گسترده می باشد. علی رغم ویژگی های مطلوب، طرح اختلاط و اجرای این نوع بتن به عوامل متعددی از قبیل دانه بندی مصالح سنگی، نوع مواد افزودنی و همچنین فیلرهای مورد استفاده بستگی دارد. از طرفی مواد معدنی موجود در بتن محدود است و لذا استفاده ی مجدد از سنگدانه های ضایعاتی باعث کاهش استفاده از مواد معدنی و همچنین کاهش تخریب محیط زیست می شود. بدیهی است استفاده از سنگدانه های بازیافتی علی الخصوص در مواردی مثل سد ها که حجم بتن ریزی بسیار بالاست میتواند از لحاظ اقتصادی نیز مورد توجه قرار گیرد در این پژوهش سعی براین است تا امکان تولید بتن های خود متراکم شونده با استفاده از بتن بازیافتی مورد بررسی قرار بگیرد. در نهایت مشخص شد استفاده از سنگدانه بازیافتی بر روی خواص خودتراکمی و مکانیکی و نفوذپذیری بتن تاثیر منفی می گذارد ولی مقدار این تاثیر منفی به اندازه ای است که استفاده از این سنگدانه ها را توجیح پذیر می نماید. همچنین در بررسی های میکروسکوپیک مشخص شد بین سنگدانه های بازیافتی و خمیر سیمان چسبندگی مناسبی وجود دارد و نتایج نشان می دهد که با ریزتر شدن مصالح سنگی ( افزایش ماسه نسبت به شن ) خواص تازه بتن بهبود می یابد.

کلیدواژه ها:

نسبت سنگدانه ، بتن خود تراکم ، فوق روان کننده ، لزجت ، نفوذ آب تحت فشار ، مقاومت فشاری