تبیین شاخصه های کالبدی و نظریه های موثر در ارتقای امنیت اجتماعی در مناطق حاشیه نشین شهری ایران

یکی از مهمترین پدیده های اجتماعی در حال رشد، حاشیه نشینی است. این پدیده در دوران گذشته و در کشورهای درحال توسعه و توسعه یافته به وفور در مناطق حاشیه شهرها در حال رشد و گسترش است. این مناطق به لحاظ عدم نظارت و سازماندهی مناسب شهری با معضلات گوناگونی از جمله: سرقت، تجاورز، خرید و فروش مواد مخدر، مسکن نامناسب و... روبرو است. بنابراین امنیت اجتماعی در این مناطق به شدت کاهش یافته و شهروندانی که توان خرید در شهر را ندارند و به دنبال مسکن ارزان قیمت هستند را در مخاطرات این مشکلات قرار داده است. در این پژوهش که روش آن توصیفی-کیفی می باشد به بررسی پارامترهای تاثیر گذار و نظریه های گوناگون بر امنیت اجتماعی در سکونتگاه های غیر رسمی و حاشیه شهری پرداخته شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که : امنیت اجتماعی در سکونتگاه های غیر رسمی و حاشیه شهرها به دلیل عدم نظارت کافی دستگاه های نظارتی اعم از شهرداری، متولیان امنیت نظیر پلیس، به شدت پایین است. طبق نتایج بدست آمده از نظریه پردازان عنوان کرده اند که اگر در منطقه ای بهسازی و سکونتگاه های مناسب افراد صورت نگیرد باعث افزایش بزهکاری و مستعد جرم و جنایت می شود. که امنیت اجتماعی در این مناطق به صورت سیستماتیک کاهش می یابد.درادامه تحقیق چند پیشنهاد برای بهبود وضعیت سکونتگاه های حاشیه شهری عنوان شده است مانند بهسازی و نوسازی زیرساخت های شهری، بهبود وضعیت معابر وروشنایی، احداث فضاهای درمانی، فرهنگی، آموزشی و تفریحی و....می تواند درکاهش جرائم و افزایش امنیت اجتماعی تاثیر مثبت بگذارد.

کلیدواژه ها:

امنیت اجتماعی ، حاشیه نشینی ، امنیت