فرزندآوری: عوامل سوق دهنده و بازدارنده

مقدمه: فرزند آوری، از موضوعات مهم در حوزه مسائل اجتماعی است و محور توسعه پایدار برای کشورهایی که سطح جانشینی پایینی دارند، محسوب می شود. با توجه به اهمیت موضوع فرزندآوری در رابطه با رشد جمعیت به ویژه در ایران،که به تدریج در حال سالخوردگی است، این پژوهش به تعیین ارتباط بین فرزندآوری و عوامل سوق دهنده و بازدارنده از آندر متاهلین خمینی شهر می پردازد.مواد و روش کار: این مطالعه ی مقطعی، بر روی 400 نفر از شهروندان متاهل مراجعه کننده به مراکز جامع خدمات سلامت شهری و روستایی شهرستان خمینی شهر استان اصفهان در سال 1397 که به صورت در دسترس انتخاب شدند، صورت گرفت. داده ها با استفاده از پرسشنامه ذی ربط جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های توصیفی بااستفاده از نرم افزار spss نسخه 20 استفاده شد. یافته ها: در این مطالعه میانگین (انحراف معیار ) سنی شرکت کنندگان (6.75) 33/26 سال بود. بیشترین عوامل سوق دهنده عنوان شده به ترتیب شامل پایین آمدن هزینه های درمان ناباروری ( 76 %) و مشکل شدن فرزند آوری با بالا رفتن سن (74/8%) و نقش کاهش درد و عارضه بارداری و زایمان (62/5%) و اعتقاد هر شخص و همسرش به تاثیر فرزند دراستحکام زندگی (58/65%) و مفید بودن فرزند در هنگام پیری (52/15%) بوده است. و بیشترین دلایل بازدارنده به ترتیب شامل: نگرانی از تامین آینده تحصیلی (82/3%) و امنیت شغلی فرزندان (80/3%) و افزایش مشکلات اقتصادی با آوردن فرزند جدید (58/5%) نداشتن درآمد کافی برای آوردن فرزند (57/3%) بوده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش، توجه به عوامل سوق دهنده از یک سو و رفع موانع بازدارنده از سوی دیگر به همراه ایجاد امنیت شغلی و آینده تحصیلی همزمان با رفع مشکلات اقتصادی و معیشتی می تواند تا حدودی در رفع مشکل کاهش رشد جمعیت موثر باشد.