کاربرد الیاف خودرنگ در دستبافته ها و نقش آن در توسعه پایدار

صنایع دستی به عنوان صنعتی مستقل و بومی، ریشه های عمیقی در فرهنگ غنی و قدیمی ایران اسلامی داشته است.لذا با حفظ و توسعه این هنر دیرینه و هدایت آن در جهت تامین نیازهای امروز بازار میتوان امید داشت تا این صنعت بتواند درراستای پایداری اقتصادی که خود هم پیوندی کامل با ابعاد دیگر پایداری نظیر پایداری اجتماعی دارد به ارتقای سطح کمی وکیفی زندگی خانوارهای مرتبط کمک کند. صنایع دستی باتوجه به ملیبودن، وابسته نبودن، قابلیت ایجاد و توسعه در کلیهمناطق شهری، روستایی و عشایری، بینیازبودن به کارشناسان خارجی، دسترسی آسان به مواد اولیه و ابزار کار مختصر و ارزان،ایجاد درآمد مکمل، ارزش افزوده زیاد و قدرت اشتغالزایی، میتواند در راستای تحقق اهداف توسعه پایدار نقش موثری ایفا کند.این مقاله با معرفی الیاف خودرنگ اعم از پشم گوسفند و شتر، موی بز و اسب و کاربرد آنها در کل ساختار دستبافته ها، درصدداست تا با معرفی محصولاتی کاملا طبیعی به عنوان محصولات سبز و دوستدار محیط زیست علاوه بر آنکه با حذف مرحلهرنگرزی از بار اقتصادی تولید محصول بکاهد در راستای مزیت های زیست محیطی آن نیز گامی موثر برداشته شود. همچنانکه بارونق یافتن و رواج تولید این دسته از محصولات صنعت دامداری نیز میتواند با رویکردی هدفمند و سازماندهی شده در راستایتامین مواد اولیه لازم برای تولید این دستبافته ها مدیریت شود. این مقاله یه شیوه توصیفی - تحلیلی است. داده ها و اطلاعاتموردنیاز از طریق مطالعه کتابخانه ای بدست آمده و پردازش شده است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، دستبافته ، پشم خودرنگ ، پشم شتر ، محیط زیست