ارزیابی اثرات کاربرد مالچ های زیستی در کاهش رواناب مسیرهای چوبکشی) (مطالعه موردی: جنگل خیرود)

با افزایش مکانیزاسیون عملیات بهره برداری جنگل، اثرات آن روی خاک به طور چشمگیری افزایش یافته است. عبور ماشین آلات در جنگل، باعث تراکم و فشردگی و کاهش تخلخل و ظرفیت نفوذ خاک جنگل و به تبع آن افزایش متوسط حجم رواناب سطحی می شود. هدف از این تحقیق تاثیر بهره برداری و عملیات چوبکشی روی مقدار رواناب مسیرهای چوبکشی و نیز ارزیابی و مقایسه اثرات انواع مالچ های زیستی روی کمیت رواناب تولید شده در مسیرهای چوبکشی است. برای دستیابی به اهداف تحقیق، از پنج تیمار شامل مسیر چوبکشی بدون تیمار، جنگل دست نخورده (شاهد جنگل)، مسیر چوبکشی بدون تیمار، مسیر چوبکشی با تیمار مالچ خاک اره، مسیر چوبکشی با تیمار مالچ کلش و مسیر چوبکشی با تیمار مالچ لاشبرگ و سرشاخه درختان به ترتیب 0/401، 1/444، 0/706، 0/709 و 0/771 میلی متر بوده که بیشترین مقدار رواناب در تیمار مسیر چوبکشی بدون تیمار و کمترین آن درتیمار جنگل دست نخورده (شاهد جنگل) مشاهده شد. همچنین با استفاده از مالچ های خاک اره، کلش و لاشبرگ و سرشاخه مقدار رواناب تولید شده به ترتیب به مقدار 51/1، 50/9 و 46/6 درصد کاهش پیدا کرد، در حالی که مقدار رواناب تولیدی قبل از کاربرد مالچ های زیستی در مسیرهای چوبکشی نسبت به جنگل دست نخورده (شاهد )72/2 درصد بود. بنابراین کاربرد مالچ های زیستی بعد از عملیات چوبکشی زمینی موجب کاهش چشمگیر مقدار رواناب و در نتیجه باعث کاهش فرسایش می شود.

کلیدواژه ها:

رواناب ، جنگل دست نخورده ، مالچ خاک اره ، مالچ کلش ، مالچ لاشیرگ سرشاخه ، مسیر چوبکشی بدون تیمار