مروری بر تاثیر ویژگی های سیمای سرزمین بر روی ژنتیک جمعیت و جریان ژن با رویکرد ژنتیک سیمای سرزمین

تکه تکه شدن زیستگاه و به دنبال آن انزوای جمعیت های طبیعی ممکن است به واسطه ی استفاده ی بیش از حد انسان از منابع طبیعی یا به وسیله ی سیاست های نادرست مدیریتی صورت گیرد و منجر به کاهش واکنش پذیری کل اکوسیستم شود. تکه تکه شدن زیستگاه، فاصله ی بوم شناختی بین جمعیت ها را افزایش می دهد و باعث ایجاد موانع در زیستگاه می شود و روی جریان ژن و تنوع ژنتیکی اثر می گرذارد. تکه تکه شدن زیستگاه باعث کاهش ارتباط می شود. ناهمگنی ایجاد شده توسط تکه تکه شدن زیستگاه ممکن است موانعی برای حرکت ایجاد کند. به دلیل اینکه زیستگاه نامطلوب پوشش مناسبی را برای گونه ها در مقابل شکارچیان ایجاد نمی کند یا باعث ایجاد فاصله بین لکه های زیستگاهی مناسب می شود که این فاصله بزرگتر از توانایی گونه برای عبور از آن است. در نتیجه توانایی حرکت و جابه جایی حیوانات بخصوص محدوده ی پراکنش آنها ممکن است توسط تکه تکه شدن سیمای سرزمین تغییر کند. این تغییر می تواند اثرات بسیار زیادی روی جمعیت ها بگذارد باعث کاهش جریان ژن بین جمعیت ها که منجر به بالا رفتن نرخ درون آمیزی و کاهش تنوع ژنتیکی می شود. در نهایت تکه تکه شدن زیستگاه حتی ممکن است منجر به انقارض گونه ها شود. تمایز ژنتیکی ابزار مناسبی برای تعیین پراکندگی است. بخصوص اگر با اتصالات سیمای سرزمین مرتبط باشد به عنوان بخشی از رویکرد ژنتیک سیمای سرزمین می باشد. این رویکرد شامل شناسایی الگوهای ژنتیکی مکانی است که با جدایی در اثر فاصله، موانع ژنتیکی برای جریان ژن، فراجمعیت ها، الگوهای تصادفی با متغیرهای سیمای سرزمین مرتبط هستند. رویکرد ژنتیک سیمای سرزمین می تواند ابزاری برای تایید مدلسازی سیمای سرزمین و تجزیه و تحلیل لکه ها باشد.

کلیدواژه ها:

ژنتیک سیمای سرزمین ، جدایی در اثر فاصله ، جدایی در اثر سیمای سرزمین ، سیمای سرزمین ، جریان ژن