تاثیر دارایی های معیشتی بر تمایل به مشارکت جوامع محلی در توسعه گردشگری

فقر در روستاهای حاشیه جنگل به جهت ایجاد فشار مضاعف بر منابع طبیعی، به عنوان یکی از عوامل ناپایداری دربهره گیری ازاین منابع به شمار می رود. بنابراین، تحول در شیوه معیشت حاشیه نشینان جنگل می تواند فشار وارده به منابعطبیعی را کاهش دهد. روستاییان برخوردار از دارایی هایی هستند که مجموعه این دارایی ها شکل دهنده ی شیوه و نحوهمعیشت آنها است. از سوی دیگر، توسعه گردشگری به عنوان یه راهکار موثر می تواند با کاهش وابستگی حاشیه نشینان بهبرداشت های مستقیم از جنگل و ایجاد منبع درآمد جایگزین این تحول را در مناطق دارای پتانسیل توسعه گردشگری ایجادکند. ازاینرو هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر دارایی های معیشتی بر تمایل به مشارکت جوامع محلی در توسعهگردشگری در روستاهای بخش مرکزی شهرستان جوانرود است. روش این پژوهش، ترکیبی از روشهای توصیفی و تحلیلیبا استفاده از شیوه کتابخانه ای (اسنادی) و میدانی (پرسشنامه) است. دارایی های معیشتی در پنج بعد اجتماعی، انسانی،طبیعی، فیزیکی و مالی مورد بررسی قرار گرفتند. به منظور بررسی تفاوت بین دارایی های معیشتی بر تمایل به گردشگریاز آزمون کروسکال والیس استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش شامل 450 نفر از کلیه خانوارهای ساکن در هفت روستایحاشیه جنگل در بخش مرکزی شهرستان جوانرود بود که تعداد نمونه 210 نفر با استفاده از جدول کرجسی- مورگان و بهشیوه طبقه ای انتخاب شد. طبق نتایج بدست آمده بیشترین دارایی معیشتی مربوط به دارایی طبیعی با وزن (4/58) است که میزان تمایل به مشارکت ساکنین آن با وزن (4/16) بیشترین میزان در بین روستاهای مورد بررسی است. دارایی فیزیکی با وزن (4/26) در رتبه دوم قرار گرفت. رتبه سوم مربوط به دارایی اجتماعی با وزن (3/51) است. دارایی انسانی با وزن (3/37) در رتبه چهارم و دارایی مالی با کمترین وزن (2/57) در رتبه آخر قرار گرفت که میزان تمایل به مشارکت ساکنین آن با وزن (1/45) یعنی کمترین میزان در بین روستاهای مورد بررسی است.

کلیدواژه ها:

جوامع محلی ، دارایی های معیشتی ، شهرستان جوانرود ، گردشگری