توانمند سازی اسکان غیررسمی، حکمروایی شهری و توسعه پایدار

در ادبیات توسعه، حاشیه نشینی به عنوان یکی از ویژگیهای ساختاری فرآیند شهری شدن درکشورهای در حال توسعه آمده است. فرض اساسی تمام تئوریها این است که در این کشورها دو بخش رسمی و غیر رسمی اقتصادی به همزیستی پرداخته اند. عموماً گفته می شود عناصراقتصادی که قادر به ورود به بخش رسمی نیستند وارد عرصه بخش غیررسمی می شوند فعالیت در بخش غیر رسمی تجلی خود را در عرصه های مختلف زندگی بر جای می گذارد که حاشیه نشینی را می توان تبلور فضایی این پدیده دانست. این مقاله ضمن تشریح اسکان غیر رسمی در ایران و جهان، بر راهبرد توانمندسازی تأکید دارد و در آن تاکید می شود افراد حاشیهنشین شهری، شرایط زندگی خود را با توجه به اولویتها و نیازهایشان بهبود بخشند.در واقع حکمروایی خوب شهری همراه با توانمندسازی اجتماعات محلی، رهیافتی نوین برای حل مسأله فقر شهری است که دیگر مهندسی ساختمان و تنها، تزریق منابع مالی را راهگشا نمیداند، بلکه بر مهندسی اجتماعی با حمایت و تسهیل بخش عمومی و سازمانهای غیردولتی و محلی و مشارکت فعال افراد جامعه محلی، تأکید فراوان دارد. بااتخاذاین رویکرد نوین در برنامه ریزی اجتماعات غیر رسمی و سیاست تشریک مساعی با ساکنان، یک گام موثر و راهبردی به سوی توسعه پایدار شهری برداشته می شود.