مناطق کریدوری راهبرد شبکه منطقه ای ؛ الگوی توسعه فضایی پایدار

محور اصلی مقاله حاضر در پی گشودن مسایل ناشی از نبود منطقه گرایی راهبردی در کریدور گردشگری شمالی کشور است .از دیدگاه آمایش ، سکونت در امتداد کریدور های حمل و نقلی مطلوب است ؛ زیرا فضای سکونتی را تمرکز داده و فضای باز بیشتری را آزاد می گذارد. اما از سوی دیگر این تمرکز ، فشار زیادی را بر کسانی که در این کریدور ها زندگی می کنند وارد می سازد . در این نواحی فضای باز کاهش یافته و هم زمان قیمت زمین و اجاره بها افزایش می یابد ، زیر ساخت ها پر ازدحام می شوند و کیفیت زیست محیطی تنزل می کند. این همه به مهاجرت بنگاه ها و مردم به بیرون از این مناطق انجامیده و در نتیجه منطقه اسکان به سمت فضای میان کریدور ها کشانده می شود. در همین راستا راهبرد های آمایشی به منظور تلفیق سیاست ها در زمینه زیرساخت ها ، شهرنشینی و توسعه اقتصادی نگریسته می شود. انگاشت اصلی این مقاله ، نحوه برخورد با این مسایل در ارتباط با مدل شبکه، به عنوان پارادایم جدید توسعه فضایی پایدار است . در پایان انتظار می رود بر اثر ایجاد شبکه ای از شهر ها در یک محور گردشگری و هم افزایی میان آن ها ، سراسر منطقه قوی تر شده و به عامل مهم اقتصادی آن مبدل شود.

کلیدواژه ها:

الگوی شبکه ای ، هم افزایی ، مناطق کریدوری ، توسعه فضایی پایدار ، منطقه گرایی راهبردی