اثر تحریکات مغزی غیر تهاجمی بر بهبود عملکرد حرکتی و افزایش نوروپلاستیسیتی در بیماران مبتلا به سکته مغزی

سکته مغزی یکی از علل اصلی مرگ در جهان است که بر روی عملکرد و بسیاری از فعالیت های روزانه ی افراد تاثیر میگذارد.در کشورما تعداد مبتلایان به عارضه ی سکته مغزی در حال افزایش است و این مساله ضرورت بهبود سیستم های توانبخشی و تحقیقی را جهت بهبود کیفیت زندگی بیماران دوچندان می کند. هدف توانبخشی بیماران مبتلا به سکته مغزی، بهبود یادگیری مهارت های حرکتی افراد می باشد. تحقیقات نشان داده است که بین یادگیری مهارت حرکتی و نوروپلاستیسیتی ارتباط بالایی وجود دارد. تا کنون، تمرینات توانبخشی به تنهایی، اثراتقابل توجهی بر ایجاد نوروپلاستیسیتی و بهبود عملکرد حرکتی بیماران مبتلا به ضایعات نورولوژیک نداشته است. لذا نیاز به درمانهای کمکی همراه تمرینات توانبخشی جهت افزایش سرعت بهبود مهارت های حرکتی بیماران و نوروپلاستیسیتی ضروری به نظر می رسد. همگام با توسعه و پیشرفت در درک مفاهیم نوروپلاستی سیتی، تکنیک های جدید غیر تهاجمی تحریک مغز در سال های اخیر مورد توجه قرار گرفته است. بر اساس نتایج تحقیقات گذشته، استفاده از درمانهای کمکی مانند تحریکات الکتریکی مغزی ( , TMStDCS ) همراه با تمرینات توانبخشی منجر به افزایش تحریک پذیری کورتیکواسپینال، ایجاد نوروپلاستیسیتی بیشتر مغز و در نتیجه بهبود بیشتر عملکرد حرکتی در بیماران مبتلا به سکته مغزی در طولانی مدت می شود.

کلیدواژه ها:

تحریکات مغزی غیر تهاجمی ، عملکرد حرکتی ، نوروپلاستیسیتی ، سکته مغزی