تقویت در برابر ارتقا: بینش و نگرش قدیم و نو درباره ی وظیفه ی سمعک

وظیفه ی سمعک از ایام قدیم تقویت صداها، به ویژه صداهای ضعیف، برای افراد کم شنوا و شنیده نمودن آنها می باشد. گوش خدادادی رقیب سرسختی برای سمعک ها به شمار می رود چون با وجود پیشرفت های زیاد در حیطه ی پردازش سیگنال هنوز سمعک ها قادر نیستند شنوایی حداقل برابری با گوش خدادادی را به فرد کم شنوا در هنگام گوش دادن به گفتار در بستر نویز فراهم کنند. دلیل آن عدم شناخت درست و کامل ما از درک گفتار در نویز با گوش خدادادی است. افراد کم شنوا، به ویژه آنانی که جزیی از افت شنوایی عصبی دارند، علاوه بر تقویت صداها نیاز به ارتقای کنتراست سیگنال ها دارند. ظاهرا تعریفی که از سوی استاد افسانه ای سمعک دنیا، دکتر میشل ولنته، در کتابش در اوایل دهه ی 2000 میلادی از وظیفه ی سمعک به عمل آمده است، کار را بر آن سخت تر ولی واقعی تر نموده است: وظیفه ی سمعک علاوه بر تقویت، پردازش نیز می باشد . پردازش وقتی عمل بهینه ای خواهد بود که نتیجه اش برای ارتقای کنتراست علایم سیگنال ها و به تبع، افزایش درک گفتار در نویز به کار گرفته شود. این روندی است که در چند سال اخیر در بخش صنعت و تحقیقات دانشگاهی شاهد آن هستیم. به نظر می رسد که بشر به خط پایان کشف معمای چگونگی کارکرد گوش خدادادی و ارایه ی سمعک هایی با هدف ارتقای علایم گفتاری در نویز نزدیک تر شده است، اما هنوز نمی توان گفت چقدر نزدیک تر شده است. در این سخنرانی، به گوشه ای از نحوه ی کارکرد گوش خدادادی، مطالعات انجام شده و نگرش های بخش صنعت در شنیدن سیگنال ها در بستر نویز و نکات بالینی تجویز سمعک معرفی و پرداخته می شود.