ارائه الگوی نوسازی در بافت های فرسوده شهری با رویکرد ایرانی – اسلامی (مورد مطالعه: منطقه19 تهران)

درسالهای اخیر بازآفرینی شهری به عنوان رویکرد جدید برای بهسازی و نوسازی این بافتها مطرح شده است. بافتهای ناکارآمد شهری پهنه هایی از شهر هستندکه درمقایسه باسایر پهنه های شهر از جریان توسعه عقب افتاده، از چرخه تکاملی حیات جدا گشته و به کانون مشکلات و نارساییها درآمده اند. با این وجود این بافتها درصد بالایی از جمعیت شهری را در خود جای داده و در عین حال از ظرفیتها و قابلیتهای نهفته بسیاری برای توسعه های آتی درون شهری برخوردار هستند. اما پرداختن به بافتهای ناکارآمد شهرها و برنامه ریزی برای آنها، جدا از پرداختن به واقعیتهای اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی نبوده و مستلزم برنامه ریزی دقیق، جامع و واقع گرایانه است. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر ارائه الگوی نوسازی در بافت های فرسوده شهری با رویکرد ایرانی– اسلامی در منطقه19 تهران با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. مبحث بافت های فرسوده در ایران، با وسعتی حدود30 درصد مساحت شهری کشور، توجهات بسیاری را از سوی کارشناسان و مدیران شهری جلب نموده است. علی رغم اقدامات گسترده در زمینه نوسازی، آنچه تاکنون مسبب ناکارآمدی آن گردیده، ضعف شدید دانش در این حوزه و شکاف میان علم و عمل ارزیابی می شود. بنابراین طرح نظریه نوسازی متوازن بافت های فرسوده شهری، گامی مهم در ساماندهی پراکنده گویی های نوسازی محسوب شده و ارایه مدل مفهومی، خلا وجودی پل ارتباطی میان علم و عمل را پوشش می دهد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان دادکه مهم ترین نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهدید در نوسازی بافت تاریخی مناطق تهران مربوط به عواملی است که از هویت تاریخی آن نشات می گیرد و مهم ترین اولویت های بدست آمده در هر چهار نقاط فوق مربوط به هویت تاریخی آن است. بنابراین لزوم نوسازی با رویکردی مبتنی بر شهر ایرانی– اسلامی در بافت تاریخی مناطق باید مطابق با وضع موجود و شرایط فرهنگی و تاریخی محدوده باشد.

کلیدواژه ها:

نوسازی ، بافت های فرسوده شهری ، رویکرد ایرانی – اسلامی ، منطقه19 تهران