اکستر اوزیشن

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 11,204

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

INHCMED06_058

تاریخ نمایه سازی: 30 آذر 1398

چکیده مقاله:

اکستراوزیشن نوعی از ارتشاح ناخواسته مایعات تزریقی در بافت نرم اطراف ورید می باشد. وقوع اکستراوزیشن یکی از شاخص های مهم موربیدیتی در طول درمان بستری نوزاد است که باعث افزایش مدت اقامت در بیمارستان، افزایش هزینه ها، افزایش احتمال عفونت بیمارستانی، نارضایتی و بروز ناراحتی در والدین نوزاد و اشکال در فرم یا عملکرد اندام و یا در مواردی قطع عضو می گردد. میزان وقوع انفیلتراسیون در نوزادان از 57 تا 75 درصد گزارش شده است که 23 تا 11 درصد منجر به اکستراوزیشن می شود . از عواملی که باعث تشدید عوارض اکستراوزیشن در نوزادان می گردد میتوان به ساختار عروقی ضعیف و نارس آنها، بافت اندک زیر جلدی، عدم توانایی نوزاد در اظهار درد و محل آن، داروهای تزریقی متنوع و فراوان و تغذیه کامل وریدی اشاره کرد. بسیاری از محلول های تزریقی قادر به ایجاد اکستروزیشن می باشند که از مهمترین آنها سرمهای دکستروز با غلظت بالا، کلسیم و محلول های TPN ، آنتی بیوتیکها و وازوپرسورها را نام برد. برای پیشگیری از بروز اکستراوزیشن و وقوع نکروز بافتی بهتر است برای نوزادان نیازمند دریافت TPN و یا طول مدت بستری بیش از 7 روز از کتترهای ورید مرکزی مانند PICC و CV LINE استفاده کرد. گرفتن رگهای ایمن و چک مکرر مسیر وریدی و استفاده از پمپ های انفوزیون هوشمند نیز می تواند شانس بروز اکستراوزیشن را کاهش دهد. به هر حال تشخیص سریع و مدیریت مناسب اکستراوزیشن در کنترل عوارض آن بسیار مهم می باشد. درمان ضایعه به درجه شدت آن، نوع محلول نشت پیدا کرده به داخل بافت و در دسترس بودن آنتی دوت مناسب بستگی دارد. دستوالعمل کلی در مواجهه با هر نوع اکستراوزیشن ابتدا قطع انفوزیون محلول و باز کردن پانسمان های اطراف آن می باشد، عضو را بالا نگه داشته و بسته به پروتکل بخش ممکن است از کمپرس گرم یا سرد استفاده شود. در آسیب های درجه 3 و 4 ممکن است لازم باشد کانولا خارج نگردد تا از طریق آن مایع نشت شده را آسپیره و یا آنتی دوت تزریق کنیم. هیلارونیداز آنزیم مهمی جهت جذب و پخش داروهای اکستراوزیت شده در بافت می باشد. تزریق 150 واحد از محلول هیلاونیداز در محل اطراف ضایعه در زمان حداکثر 6 ساعت از وقوع اکستراوزیشن مورد تایید می باشد . این دارو جهت نشت داروهای تنگ کننده عروق مانند اپی نفرین و دوپامین تاثیر ندارد. بسته به شدت ضایعه می توان به همراه تزریق هیلارونیداز از روش Multiple puncture technique نیز استفاده کرد. استفاده از پماد نیتروگلیسرین 2 درصد، 4 میلیمتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، هر 8 ساعت بر روی ضایعه در موارد کاهش پرفیوژن بافتی ممکن است موثر باشد. فنتولامین در موارد نشت دارویی ناشی از وازوپرسورها موثر است. این دارو اثر رقابتی برای بلوک گیرنده های القاادرنرژیک دارد و منجر به شل شدن عضلات صاف دیواره عروق و پرخونی محل می شود. اثر معمولا خیلی سریع دیده می شود. 5و 0 تا 1 میلیگرم از فنتولامین به صورت زیرجلدی به بافت آسیب دیده تزریق می گردد . در موارد شدید نیاز به دبریدمان محل نکروز و مداخلات جراحی است. استفاده از پانسمان های مدرن در بهبود زخم های پوستی ناشی از اکستراوزیشن مفید می باشد

نویسندگان

ثریا شجاعی

کارشناس ارشد پرستاری مراقبت ویژه نوزادان