بهبود کیفیت با کنترل محرک های محیطی بخش های مراقبت ویژه نوزادان

حواس شنوایی، بینایی، بویایی، چشایی، لامسه و وضعیت بدنی در محیط، از جمله مسیرهای ورودی پیام های محیطی به مغز نوزادان نارس می باشند. بنابراین هر گونه تغییر در این پیام ها می تواند به تکامل مغز کمک نماید و یا آن را دچار اختلال کند. محرکهای محیطی موجود در بخش مراقبت ویژه نوزادان تاثیر مهمی در این تکامل دارد. بطوری که محرکهای آسیب رسان تکامل مغز در نوزادان نارس را به مخاطره می اندازند. تعدیل و بهینه کردن شرایط محیط فیزیکی نقش چشمگیری در محافظت از هر یک از این حواس دارد و از طرفی انجام اقدامات مراقبتی حمایتی می تواند این حواس را تقویت نماید. کم کردن رفت و آمدها و سروصدا پیرامون تخت نوزاد نارس، جایگزین کردن هشداردهنده های چشمک زن با آژیر تجهیزات، جایگزینی وسایل فلزی توسط اقلام پلاستیکی، استفاده از منابع نوری مجزا برای هر تخت نوزاد، پوشش پنجره ها، انکوباتورها و تخت نوزادان در محافظت حواس بینایی و شنوایی نوزادان موثر می باشد. از سویی جدا کردن هرچه زودتر نوزادان نارس از لوله تراشه و جایگزینی با حمایتهای تنفسی کمتر تهاجمی باعث محافظت دهان و صورت نوزاد شده و حواس بویایی، چشایی و الامسه نوزاد نارس آسیب کمتری می بیند. همچنین جایگزینی و شروع هر چه زودتر تغذیه دهانی به جای تغذیه با لوله معدی نیز به تکامل این حواس کمک چشمگیری می نماید. تحریک بیش از معمول هر کدام از این حواس می تواند باعث ایجاد درد در نوزاد نارس می شود و درد به نوبه خود مشکلات فیزیولوژیک و تکاملی جدیدی را می آورد. توجه به وضعیت بدنی نوزاد و حفظ وضعیت جنینی در زمان جابجایی و انجام اقدامات دردناک سبب می گردد نوزاد در برابر محرکهای آسیب رسان کمتر دچار عدم ثبات شده و هرچه زودتر بتواند به ثبات فیزیولوژیک خود برگردد. حضور مداوم مادر و گسترش مراقبت آغوشی (KMC) و مشارکت مادر مراقبتها، از بهترین اقداماتی می باشد که می تواند به تکامل صحیح تمامی حواس نوزاد نارس کمک نماید. محرک های محیطی آسیب رسان در بخش های مراقبت ویژه نوزادان بایستی مرتبا ارزیابی شده تا در جهت کاهش آنها تلاش گردد.