تقویت مناظر طبیعی متکی بر اتصال با عرصه مصنوع محیط شهری در خیابان های منتهی به ارتفاعات جنوب غربی شهر مشهد

شهرهای گذشته به لحاظ ساختاری بیشترین انطباق را با طبیعت داشته اند و تعامل بین انسان و طبیعت توسط خود طبیعت برقرار می گشت در عین حالی که با رشد شهر نشینی پس از انقلاب صنعتی تعادل میان زیستگاه های انسانی و طبیعت از میان رفت، توسعه فیزیکی ناموزون شهرها، محدودیت های محیطی و افزایش روز افزون خودروها در س طح شهرها مشکلات آلودگی هوا و صوتی شهرها را چند برابر ساخته است و در پی آن، نادیده انگاشتن محیط طبیعی در پی ساخت و سازهای بی رویه منجر به جایگزینی محیط های طبیعی با مناظر انسان ساخت خشک و بی روح شده است. مجموعه ی این رخدادهای جدید تاثیرات پیچیده و پیش بینی نشده ای بر زندگی انسان ها، محیط کالبدی شهرها و حتی گونه های جانوران و پوشش گیاهی برجا گذارده و در نهایت تعادل و توازن زیستی بین انسان و شهر و طبیعت را بر هم زده و به شکننده تر شدن اکوسیستم های حیاتی شهر منجر گشته است. پژوهش حاضر با روش کیفی توصیفی – تحلیلی و مطالعه موردی، درصدد پاسخگویی به سوال چگونگی طراحی فضاهای شهری در یک بستر طبیعی شکل گرفته است. از اینرو در این مقاله، ابتدا ضرورت ایجاد فضای شهری همپیوند با طبیعت مطرح و تجزیه و تحلیل گردیده اند، همچنین اصول طراحی خیابان هاشمیه شهر مشهد با رویکرد مذکور به عنوان مطالعه موردی در قالب معیارهای کالبدی، عملکردی و معنایی ارائه شده است. اهم یافته های این پژوهش بیانگر این امر است هم پیوندی شهر با طبیعت از یک سو سبب حفظ ارزش ها و سرمایه های طبیعی شده و از طرفی دیگر با فراهم نمودن شهرهای گره خورده با طبیعت منظر شهری را ارتقاء داده است، به واسطه ارتقاء کیفیت منظر شهری و فراهم نمودن بسترهای اجتماعی حس تعلق افراد به شهر و فضاهای شهری ارتقاء یافته و تعاملات اجتماعی گسترش می یابد.

کلیدواژه ها:

شهر ، هم پیوندی ، منظر شهری ، محیط طبیعی ، محیط مصنوع.