بررسی تغییرات رفلکس H پیش و پس از عمل جراحی هنری دیسکال کمری

زمینه و هدف: رادیکولوپاتی در ناحیه ی لومبر یکی از عوارض شایع در بیرون زدگی دیسک کمر است. در تشخیص آن علاوه بر یافته های بالینی از روش های مختلف تشخیشی همچون رفلکس H استفاده می شود. ارزش رفلکس H در تعیین پیش آگهی پس از عمل جراحی بیماران هنوز مشخص نشده است. هدف : در این مطالعه ما قصد داریم میزان تغییر رفلکس H را قبل و بعد از عمل جراحی هرنی دیسکال کمری تعیین و ارزش آن را در پیش آگهی این بیماری مشخص نماییم.روش کار: دراین مطالعه مداخله ای( before-after) تعداد 25 بیمار مبتلا به هنری دیسکال کمری با روش نمونه گیری غیر تصادفی مبتنی بر هدف طی سال های 83و84 از بیمارستان آریا و 22 بهمن مشهد انتخاب شدند و تحت عمل جراحی قرار گرفتند. رفلکس H قبل و بعد از عمل جراحی در آنها بررسی شد. از پرسش نامه White AH جهت سنجش درد و از دستگاه الکترو دیاگنوز TOENNIES برای ثبت رفلکس Hاستفاده شد. میزان درد و رفلکس H قبل عمل و یک ماه پس از عمل مورد ارزیابی قرار گرفت .جهت تحلیل اطلاعات از آزمون آماری کای دو (chi-squere) و ازمون t-test ونرم افزار spss استفاده شد.یافته ها: از تعداد 25 بیمار 16 نفر زن و 9 نفر مرد با سن متوسط 43 سال بودند. در این بیماران بیشترین ریشه ی مبتلا S_1 بوده است (68%) و بیشترین محل درد در سمت چپ (60%) و بعد از آن در سمت راست (24%) بوده است. 16% بیماران درد دو طرفه داشته اند . متوسط اختلاف بین رفلکس H چپ و راست قبل از عمل جراحی ms 3/2 و بعد از عمل جراحی ms1 بوده است (P =0/016) و درد نیز به میزان قابل ملاحظه ای کاهش یافته است. متوسط درد قبل از عمل جراحی 8/9 و بعد از عمل جراحی 8/0 بوده است (P=0). بررسی تغییرات رفلکس H سمت راست و چپ قبل از عمل جراحی با سطح هرنی دیسکال نشان داد که رادیکولوپاتی S_1 تنها در دیسک L_5-S_1 دیده نشده بلکه در هرن دیسکال L_4-L_5 نیز به درجاتی آسیب ریشه ی S_1 وجود دارد. بحث و نتیجه گیری: براساس یافته های بدست آمده مشخص شد که عمل جراحی در کاهش درد و اختلال حسی کمک کننده است ومقایسه ی میانگین اختلاف رفلکس H دو سمت، قبل و بعد از عمل جراحی موید بهبود اختلال الکتریکی بعد از دکمپرسیون عصب می باشد. با توجه به نتایج بدست آمده پیرامون بررسی رفلکس H بعد از عمل جراحی می توان تصور کرد که این رفلکس حداقل در کوتاه مدت نمی تواند به عنوان مشخصه ی بهبودی بیمار در نظر گرفته شود و برای تعیین نقش آن در پیش اگهی بهبودی طولانی مدت بیمار نیاز به تحقیقاتی با حجم نمونه بیشتر و مدت زمان طولانی تر می باشد.