رابطه عرفان و عقل از نظر والتر ترنس استیس و برتراند راسل

آنچه در این نوشتار مورد بحث است تعیین برتری عقل بر عرفان و یا عرفان بر عقل نیست بلکه یافتن پاسخ این مسئله است که به راستی آیا اهل شهود به عقل و عکس آن اهل فلسفه و تعقل به عرفان نیاز دارند و یا خیر و آیا از آنجایی که عرفان ساحت شهود باطنی هست دیگر مجالی برای جولان عقل باقی میگذارد و آیا در تفکرات عقلانی فلاسفه مجالی برای جولان شهودات عرفانی باقی است و اینکه این بخش از کتاب عرفان و منطق برتراند راسل به چه میزان مورد پذیرش هست : بزرگترین مردانی که به فلسفه پرداخته اند هم نیاز به علم را احساس کرده اند و هم نیاز به عرفان را؛ و بزرگی زندگی آنها حاصل کوشش در راه هماهنگ ساختن این دو نیاز بوده است؛ و نیز همین کوشش است که فلسفه را، به رغم تردیدهای دشوارش، در نظر بعضی هم از علم و هم از دین بزرگتر میسازد (راسل، (37: 1382