معماری پایدار با تاکید بر تلفیق فرهنگ معماری قدیم و معماری مدرن در چارچوب ساختار سازمانی

در دهه های اخیر به علت افزایش جمعیت و تمایل افراد به سمت شهرنشینی و با توجه به اقتباس شدیدتر فرهنگ غرب از سوی جامعه ایرانی، یکی از موضوع هایی که در اکثر برنامه های مرتبط با مسکن کمتر مورد اهمیت قرار گرفته ، نیازهای روانی و کیفی انسانها و همچنین بعد معنوی آن در ساخت و بهرهبرداری از م سکن ا ست که منجر به بی هویتی معماری شده ا ست. با توجه به اینکه معماری خانه های سنتی از اصول تکرارپذیر تبعیت می کنند، جهت هم سان سازی آن با فرهنگ جدید و دنیای مدرن، این مقاله در نظر دارد تا با هدف احیای ویژگیهای مذکور، دستیابی به معماری پایدار را بررسی نموده و راهکارهایی در چهارچوب ساختار سازمانها جهت احیای فرهنگ قدیم و تلفیق آن با فرهنگ مدرن، در ساخت مسکن و همچنین احیا و مرمت بافت های تاریخی و قدیمی ارائه دهد.