کاربست نظریه حق به شهر در میزان مطلوبیت فضاهای شهری برای گروه های آسیب پذیر؛ (مورد: معلولین منطقه یک شهر تهران)

نظریه حق به شهر به عنوان یکی از بنیادیترین تئوریهای هانری لوفور و دیوید هاروی از میزان مطلوبیت زندگی شهری انتقاد مینماید و کاربست آن میتواند بسیاری از چالشهای شهر کنونی را مشهود سازد و میزان انحراف شهر کنونی از آرمان نهایی شهر را مشخص کند. در همین راستا این پژوهش با هدف کاربست نظریه حق به شهر در ارزیابی مطلوبیت فضاهای شهری برای گروه های آسیب پذیر (جامعه معلولین) در منطقه یک شهر تهران انجام گرفته است. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی است و داده ها بصورت پرسشنامه ای گرداوری شده است. روش نمونه گیری بصورت زنجیری یا گلوله برفی بوده است زیرا حجم جامعه آماری معلولین و دسترسی به آنان زمانبر و هزینهبر است. حجم نمونه به تعداد 37 نفر با توجه به عدم دسترسی به جامعه آماری و هزینه و زمان پژوهشگران انتخاب شده است. داده های گردآوری شده با استفاده از آزمون T-test تک نمونه ای مستقل تحلیل شده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که سطح مطلوبیت فضاهای شهری که بر اساس شاخصهای حق به شهر انتحاب شده است برای جامعه ناکارآمد است و از میان 12 شاخص تنها در 3 شاخص مطلوبیت نسبی بدست آمده است و در سایر شاخصها امتیازات بدست آمده کمتر از حد متوسط (3) میباشد. در همین راستا لازم است تا در اسناد فرادستی با تخصیص بودجه و حساسیت روزافزون نسبت به کارآمدی فضاهای شهری برای جامعه معلولین که اقلیت بزرگی از شهر هستند اقدام عملی انجام داد.

کلیدواژه ها:

حق به شهر ، معلولین ، فضاهای شهری منطقه یک شهر تهران