سیاستهای بهسازی و نوسازی بافت فرسوده شهری با رویکرد بازآفرینی شهری

امروزه با رشد شهرنشینی، مشکلات شهری بیش از هر زمان دیگری دامنگیر شهرهای کشور شده است. این مشکلات بر تمامی جنبه های شهرنشینی تاثیر گذاشته و کیفیت کلی زندگی در شهرها را به شدت کاهش داده است. یکی از مهم ترین معضلات شهرها بافت های ناکارآمد و فرسوده شهری است. مشکلات عدیده ای که فرسودگی بافت در ابعاد مختلف برای مدیریت شهری و مسوولان پیش آورده، ابتدا از نظر فرسودگی کالبدی و نارسایی ابتدایی ترین زیرساخت های شهری ناشی می شود. در پی آن، جابجایی جمعیت و جایگزین شدن جمعیت مهاجر و ناهمگن، و به طور کلی جایگزین شدن اقشار نازل اجتماعی در این محله ها که گسترش ناهنجاریهای مختلفی از قبیل ناهنجاریهای اجتماعی، مشکلات فرهنگی و گاه مشکلات سیاسی ، از پیامدهای عمده ای هستند که همگی در فرسودگی و ناکارآمدی بافت های فرسوده شهری ریشه دارند بر خلاف تصور برخی که بافت های فرسوده و قدیمی را بخش هایی هزینه بر برای دولت می دانند، بسیاری از کشورهای دنیا به این مساله به چشم یک فرصت طلایی برای شکوفایی اقتصادی، کاهش معضل بیکاری، تقویت و مقاوم سازی ساختمان های مسکونی و افزایش واحدهای مسکونی می نگرند.گذشته از قیمتی بودن فرصت احیای این بافت ها، در حال حاضر بیشتر از اینکه بافت های فرسوده نیاز به احیا و بازسازی داشته باشند، بخش نابسامان مسکن به این بافت ها به عنوان پتانسیلی برای جبران کمبود مسکن نیازمند است.در حال حاضر و تا زمان اتخاذ سیاست های روشن، عملی و مطمئن، مشکل اساسی مواجهه با مساله بافت های فرسوده شهری، مشکل تصمیم گیری و برنامه ریزی در ابعاد کلان و خرد است. مسائل طراحی شهری و معماری و چگونگی سامان دادن به فضای شهری در بافت فرسوده در اولویت بعدی قرار دارد. برهمین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر سیاستهای بهسازی و نوسازی بافت فرسوده شهری با رویکرد بازآفرینی شهری با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتیجه پژوهش نشان می دهد رفع نابسامانی های موجود و ارتقای کیفی و کمی شرایط زیست محیطی در این بافت ها، مستلزم برنامه ریزی و تهیه و تدوین و ساماندهی توسعه پایدار شهری و بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده و اجرا و نظارت صحیح این برنامه ها در این مناطق توسط مسوولان تصمیم گیر و تصمیم ساز و استفاده بهینه از مشارکت مردمی است.

کلیدواژه ها:

بهسازی ، نوسازی ، بافت فرسوده شهری ، رویکرد بازآفرینی شهری