صلح و عدالت

در نگرش مادى، صلح به معناى نبود و توقف جنگ بوده و با عدالت هیچ مناسبتى ندارد، ولى در نگرش توحیدى، صلح بدون عدالت معنا نمى یابد؛ عدالت زمینه ساز صلحى حقیقى و پایدار است و از سویى، این صلح و امنیت گسترش دهنده عدالت بوده و تربیت انسان ها و سعادت بشر را که هدف انبیاى الهى است، تحقق مى بخشد. ساختار ضدانسانى و ناعادلانه روابط بین الملل را مخل صلح و امنیت جهانى مى داند. این ساختار ناعادلانه، ساختارهاى فرعى ناعادلانه را شامل مى گردد که هر کدام با شاخص هاى خود تامین کننده منافع ابرقدرت ها و مستکبران و تضییع کننده حقوق مظلومان است. مهمترین هدف انبیاى الهى و یکى از اهداف دین مبین اسلام، برقرارى عدالت و صلح جهانى بوده است. دو هدف مهم در الگوى توسعه اسلامى ایرانى نیز تحقق عدالت و صلح جهانى است. یکى از مسائل مهم براى رسیدن به توسعه همه جانبه ضرورت و لزوم صلح و آرامش در جهان است؛ چرا که در صورت جنگ و ناامنى و فقدان صلح، منابع مادى و نیروى انسانى تباه مى گردد. رابطه عدالت و دموکراسی تقریبا بیشتر جنبه حقوقی دارد، متفکران رادیکال مدعی اند که آزادی با برابری ناسازگار است و متفکران اختیارگرا ادعا می کنند که برادری با آزادی ناسازگاری دارد. با اینحال، راولز معتقد است که برابری صرف با برادری ناسازگار است؛ زیرا برابری صرف ممکن است وضع بد حاکم بر رژیمی نابرابر اما میانه رو را، از آنچه هست هم بدتر کند. در بخش عمده منابع و مباحث تولید شده درباره این موضوع، درباره انتقال به دموکراسی ، پس از رژیمی استبدادی یا دیکتاتوری سخن گفته اند. با اینحال، به تازگی فهمیده ایم که در انتقال به صلح نیز، پرسش هایی درباره عدالت مطرح خواهند شد.

کلیدواژه ها:

عدالت ، روابط بین الملل ، توسعه اسلامى منابع مادى ، جنگ و نا امنى ، استبدادی