بررسی تجربی شکل پذیری ورق های فولادی هادفیلد و ST 37

عمده ترین محدودیت در شکل دادن ورق های فلزی، ایجاد ناپایداری و رشد ناگهانی گلویی های موضعی است که منجر به پاره گی می گردد و یکی از ابزارهای سودمند در بررسی کمی شکل پذیری ورق های فلزی، نمودار حد شکل دهی FLD است. با استفاده از این نمودار میتوان حد شکل دهی ایمن را مشخص نمود و از ایجاد عیب پاره گی جلوگیری کرد. هدف این تحقیق بدست آوردن حد شکل پذیری در فولاد هادفیلد و مقایسه آن با ST37 است. بمنظور مطالعه شکل پذیری، ابتدا آزمون کشش تک محوری در دمای محیط و در سه نرخ کرنش 0/1، 0/01، و 0/001 S(-1) روی ورق های فولاد هادفیلد و 37 ST انجام گرفت سپس با انجام آزمون های کشش دو محوره، نمودارهای حد شکل دهی برای این فلزات بدست آمد. در انتها با بکارگیری میکروسکوپ نوری، ریزساختار فلزات مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که در هر دو فولاد با افزایش دمای آنیل، میزان سختی کاهش یافته و این میزان کاهش سختی در فولاد ST37 بدلیل وجود کاربیدهای کمتر در مرزدانه های فریت، بیشتر است. علاوه بر این، با افزایش دمای آنیل، به علت افزایش اندازه دانه های فریت، میزان شکل پذیری در هر دو فلز افزایش یافت. همچنین با ترسیم دیاگرام های حد شکل دهی برای هر دو فولاد مشخص شد که میزان شکل پذیری فولاد هادفیلد در حد قابلقبولی نیست، درحالیکه در مقابل فولاد ST37 در دمای اتاق میزان شکل پذیری خوبی را از خود نشان می دهد. لازم به ذکر است که با افزایش ضخامت ورق از 1 به 1/5 میلیمتر، سطح منحنی های حد شکل دهی در هر دو فولاد بالا رفته و شکل پذیری آنها بهبود می یابد.

کلیدواژه ها:

کشش تک محوری ، کشش دو محوری ، فولاد هادفیلد ، فولاد ST37 ، نمودار حد شکل دهی