روش های نوین و سنتی حفاظت آب و آبیاری در مناطق خشک و بیابانی ایران

پدیده ی بیابانزایی با توجه به تنوع آب و هوا و فعالیتهای انسانی در مناطق خشک و نیمه خشک یکی از بزرگترین چالشهای زیست محیطی امروزه است. یکی از نمادهای بیابانزایی، کاهش آبهای زیرزمینی و پوشش گیاهی و افزایش فرسایش بادی و گرد وغبار است، که موجب خسارات زیادی به تاسیسات و سلامتی انسانها میگردد. راهکارهای زیادی برای حفاظت آب و رطوبت در این مناطق وجود دارد. از جمله روشهای حفظ آب در این مناطق، استفاده از انواع فراجاذبها (سوپرجاذبها)، انواع مالچها (مالچهای بیولوژیکی، فیزیکی، شیمیایی)، زئولیت، روشهای مناسب جمع آوری آب باران (نگاریم، پشته هلالی، سامانه نواری رواناب، مسکت و غیره)، تصفیه پساب فاضلاب، استفاده از مه، شیرین کردن آب شور به کمک انرژی خورشیدی و آبیاری (قطره ای، پیتینگ یا زای، گیت-سیفون، زیرسطحی و غیره) میباشد. آب باران به دلیل رایگان بودن، کود طبیعی بودن، املاح کم و خالصبودن، یکی از بهترین آبهاست، که با توجه به شرایط کمآبی در کشور، بایستی به جمعآوری و حفاظت و مدیریت این آب و آبهای موجود به خصوص در مناطق خشک و بیابانی مبادرت ورزید و در نهایت به بحران آبی در کشور کمک نمود.

کلیدواژه ها:

حفاظت آب و آبیاری ، مناطق خشک ، بیابانزایی.